Ds. P. den Butter, Middelharnis - 25 mrt 2009 10:27 - Gewijzigd: 25 mrt 2009 10:27

De staart van mijn opa

De vele discussies over schepping en evolutie lijken eindeloos door te gaan – de muis heeft intussen een flinke staart gekregen. Al kijkend naar die groeiende muizenstaart had ik een merkwaardige belevenis, die ook met een staart te maken had.

In mijn gedachten kwam ik toen bij mijn opa terecht. Nee, niet de vader van mijn vader of die van mijn moeder. Veel verder terug. Eeuwen en eeuwen terug, verder dan ik zelf kan tellen.

Toen moet er een keer een voorvader geweest zijn die op betrekkelijk jonge leeftijd geweldig geschrokken is. Namelijk op het moment dat hij goed naar zichzelf had gekeken en zich toen met zijn vader was gaan vergelijken. Toen zag hij dat hij iets miste wat zijn vader wel had. Ja precies, een staart!

Natuurlijk vroeg hij om uitleg. Maar die kon zijn vader hem niet echt geven. Hij probeerde het wel en zei: „Maar jij hebt wel een heel klein staartje. Voel maar, van achteren. Nee, je kunt hem niet zien; het is ook alleen maar een staartbeentje. Ja, het is waar, de rest heb jij niet. Maar geloof me, het is wel een teken van vooruitgang. De vooruitgang van de evolutie. Wij, die nog wel een staart hebben, hebben die eigenlijk te veel. Althans, als we mens willen heten. Ja, joh, de tijden gaan veranderen. De Geleider van de evolutie wil dat zo.”

Daarmede was mijn opa allerminst gerustgesteld. Hij had pas nog ontdekt dat zo’n staart best wel handig (!) is. Dat was toen hij gezien had hoe zijn vader met zijn moeder stond te praten en intussen met zijn staart een koekje van tafel wegnam zonder dat zij dat zag. Kijk, dat zou hij nu nooit kunnen...

En nog veel meer zou hij niet kunnen. Zijn voorbenen kon hij ook niet zo gebruiken als zijn vader dat kon. Klimmen en klauteren was eveneens een stuk ingewikkelder.

Mijn opa werd hoe langer hoe verdrietiger. Hij vond de evolutie allesbehalve een vooruitgang. Kunt u begrijpen dat ik meer en meer met opa te doen kreeg? Ik moest hem gelijk geven: we zijn heel wat kwijtgeraakt.

Ineens was daar toen de stem van mijn vrouw: „Wat zit je toch voor je uit te staren? Je ziet er helemaal niet goed uit. Is er wat?” Bijna had ik gezegd: „Ja, er is zeker wat. Ik heb geen staart!”

Gelukkig kon ik het nog net op tijd binnenhouden. Anders had ze me stellig uitgelachen. Dus zei ik: „Uh, nee, er is niks; helemaal niks; kijk maar.” Dat hielp natuurlijk niets. Ze begon weer. Toen ben ik maar opgestaan en even de tuin ingelopen.

Daar kwam ik tot de werkelijkheid terug. Het was me duidelijk. Ik had mijn fantasie moeten beteugelen. Die opa van mij (of was het mijn ”apo”?) heeft natuurlijk nooit bestaan. Voor mijn roots hoef ik helemaal niet zo ver terug te gaan. Adam is ver genoeg.

„Uit één bloede heeft God het ganse geslacht der mensen gemaakt”, zei Paulus (Handelingen 17:26). En die Adam wordt van meet af aan ”mens” genoemd. Zonder staart, maar wel met een staartbeentje. Evolutie is evolutie, theïstisch of atheïstisch aangekleed. En evolutie is ook zonder staart. En zonder kop!

Ds. P. den Butter