Jacomijn Hoekman - 19 mrt 2009 11:42 - Gewijzigd: 19 mrt 2009 11:42

„Ik wilde er niet aan dat ze ziek was”

Margreet van Luttikhuizen (21) uit Barneveld weet wat het is om een ernstig zieke ouder te hebben. In augustus 2007 werd bij haar moeder kanker geconstateerd. In september 2008 overleed ze. Margreet, haar vader, drie zusjes en broertje bleven achter.

Margreets moeder heeft al even klachten voor ze naar de huisarts stapt. Pijn in de buik, pijn in haar rug. In november 2007 wordt een nier verwijderd, waarin een kwaadaardig gezwel zit. In februari blijkt de kanker te zijn uitgezaaid. De wereld van het gezin Van Luttikhuizen stort in. Margreet: „Ik was bang, verdrietig, soms ook opstandig. Ik wist dat ze erg ziek was, maar wilde er niet aan.”

De ziekte is van grote invloed op Margreets leven. Niet dat ze er elke minuut van de dag bewust mee bezig is, maar het laat haar ook nooit helemaal los. Vooral de tijd dat haar moeder hard achteruit gaat, valt haar zwaar. „Ik zag dat ze binnen korte tijd moest sterven, en kon haar niet helpen. De gedachte haar te verliezen was vreselijk. Ik wilde geen afscheid nemen, maar het moest. Ze zeggen wel eens dat afscheid nemen een beetje sterven is, en dat is helemaal waar.”

Het lucht haar op dat thuis gewoon gesproken kan worden over de ziekte van haar moeder. Het maakte de band alleen maar hechter, zegt Margreet. „We maakten alles samen mee.”

Ook bij haar vriendinnen kan de Barneveldse haar verhaal goed kwijt. Niet dat die haar altijd volkomen begrijpen. „Mijn vriendinnen zeiden zelf wel eens dat ze wel méé kunnen leven, maar niet kunnen inleven wat wij hebben meegemaakt. Maar dat verwachtte ik ook niet van hen. Het zijn geen lotgenoten. Lotgenoten hebben niet alleen een luisterend oor, maar kunnen je ook beter adviseren omdat ze hetzelfde hebben meegemaakt.”

Margreet wordt ernstiger, zelfstandiger. Verantwoordelijker ook. „We probeerden tijdens de ziekte thuis zo veel mogelijk te helpen. En we waren zo rustig mogelijk, want als er dan ook nog heibel thuis is, maak je het alleen maar erger.”

Wat haar hielp in die periode? „De wetenschap dat de Heere Zich nooit vergist en dat Hij alles in Zijn hand houdt. Al gaat alles voorbij op aarde, Hij is van eeuwigheid en verandert niet, zoals in Psalm 102 staat. God legt ons een kruis op omdat het ons als het goed is tot Christus doet gaan.”

Natuurlijk lukt het haar niet altijd daar houvast aan te hebben, geeft Margreet toe. Maar: „Op momenten dat ik het zo kan zien, plaatst dat mijn moeders sterven in een ander licht.”