Geplaatst:16 mrt 2009 08:42 - Gewijzigd: 16 mrt 2009 08:42

COLUMN MAX: Uitstel

Domme dingen doen we allemaal. De een wat meer, de ander wat minder, maar iedereen die kan nadenken zal deze gemeenplaats bijvallen. Indien niet, dan moet dat inzicht gewoon nog komen.

Van m’n achtste tot m’n veertiende was ze onze overbuurvrouw. In het dorp waar we –vanuit de stad gekomen– neerstreken, noemde je alles wat naast, voor, achter, schuin tegenover en in de nabije omgeving woonde opeens ”buurman” en ”buurvrouw”, al dan niet gecombineerd met een voor- of achternaam. Het moest even wennen, maar als kind pas je je pijlsnel aan.

Zij heette Stien. Nee, ze heette geen Stien, maar het hoeft niet herkenbaar. Het verhaal is universeel, ieder mag er zelf een naam voor invullen. Omdat veel mensen –hoop ik– iemand kennen of kenden die min of meer binnen de tekening van buurvrouw Stien past.

Ze was een vrouw bij wie ik, 35 jaar na datum, alleen maar positieve dingen kan bedenken. Was ze opvallend? Feitelijk niet. Ze leefde een stil en gerust leven, samen met haar oude moeder en haar wat verlegen man. Was ze bijzonder? Ja, nou en of. Door haar manier van zijn maakte ze een onvergetelijke indruk op mij en anderen.

Veel details van en rond haar persoon bleven me bij. De jaren zestiginrichting van het huis, de groentetuin waaruit ze rabarber en boontjes ronddeelde zolang de voorraad strekte. De Schotse collie die ze zó voorbeeldig opvoedde dat hij zonder toestemming geen poot buiten het hek zette. De brede borders met de grootste dahliaverzameling uit de omtrek. Met gemak zou ik twee hele kolommen kunnen vullen met aardige anekdotes en details.

Het leven ging verder. Verhuizingen, studie, huwelijk. Bij dat laatste was ze er: in ons trouwalbum komt ze een paar keer duidelijk voor, op dat moment nog samen met haar man. Leuke mensen, aardige mensen, lieve mensen aan wie je met vreugde terugdenkt.

Via het ouderlijk huis bleven de contacten bestaan. Haar man stierf, het huis in de brede laan werd verkocht, zij betrok een fraai appartement in het dorpscentrum. En in mijn hoofd leefde immer het plan: we gaan Stien opzoeken. Altijd als ik in de buurt van dat dorp kwam, wist ik zeker: er komt een dag dat ik haar bel en we de hereniging vieren. Een blij vooruitzicht.

Nu zit ik met haar rouwkaart voor me –familie had ze bijna niet– die ik onlangs bij m’n oude vader onder ogen kreeg. Want buurvrouw Stien is niet meer, haar appartement staat leeg. „In het huis Mijns Vaders zijn vele woningen; anderszins zo zou Ik het u gezegd hebben; Ik ga heen om u plaats te bereiden” staat er boven de kaart. Ook dat was Stien.

Bij de goede gedachten heeft zich nu de spijt gevoegd. Want het plan bleef een plan, het uitstel werd afstel en dat proeft bitter. Dom, dom, dóm: in een van de achterliggende jaren had ik de telefoon moeten pakken om die afspraak met haar te maken: 100 procent zeker was het wederzijds een goede ontmoeting geworden. Nu bezoek ik binnenkort –dat blijft géén voornemen– haar graf.

Domme dingen doen we allemaal. Uitstel kan slecht uitpakken. Dit was een oliedomme nalatigheid. Die ik terwille van mezelf en anderen opteken. Want hier en daar en overal wachten er Stienen op bezoek.

MAX