J. Visscher - 26 feb 2009 15:51 - Gewijzigd: 26 feb 2009 15:51

Henk Heijloo: Dat ik levend uit dit toestel ben gekomen

HEELSUM - Ternauwernood ontsnapte hij aan de dood. Zakenman Henk Heijloo (60) overleefde de crash met de Turkse Boeing 737. „Het is allemaal zo bizar.”

„Dat ik levend uit dit toestel ben gekomen”, verzucht Heijloo. De avond na de crash wijst hij naar de televisie in zijn woonkamer in zijn villa in Heelsum, in de bossen bij Arnhem. Beelden van de ramp flitsen voorbij. Brokstukken van het neergestorte vliegtuig, een vrouw in tranen, premier Balkenende, die reageert op het nieuws van de ramp. „Dit is allemaal zo bizar”, zegt Heijloo. De telefoon rinkelt, voor de zoveelste keer deze avond. Een bekende meldt zich. „Ik heb een enorme klap gemaakt”, vertelt de zakenman aan de beller. „Maar ik heb het er levend afgebracht.”

Wat een tweedaagse zakentrip had moeten worden, liep voor de financieel consultant uit op een beangstigende ervaring.

Dinsdag vliegt Heijloo naar Istanbul om een „grote transactie” te begeleiden. ’s Avonds voert hij besprekingen. Woensdagmorgen reist hij weer terug naar Nederland. „Om zes uur ’s ochtends werd ik van mijn hotel opgehaald. Het was noodweer in Istanbul. Op het vliegveld heb ik koffie gekocht bij Starbucks en m’n krantje gelezen. Om halfacht checkte ik in, heel relaxed allemaal.”

Heijloo krijgt een plek op rij twaalf, juist bij de nooduitgang. „Een stewardess gaf instructies hoe ik het noodluik moest openen als zich een calamiteit zou voordoen.” In de Boeing 737 -met aan weerszijden van het gangpad drie stoelen- heeft de zakenman nog aardig wat bewegingsruimte. „Op de stoel direct naast me kon ik mijn jasje met daarin mijn telefoon leggen. Op de stoel daar weer naast zat mijn buurman. Omdat ik bij de nooduitgang zat, had ik wat extra beenruimte.”

Vlak voordat het vliegtuig op Schiphol zal landen, wordt iedereen „ingesnoerd” in de veiligheidsgordels. Heijloo hoort de gezagvoerder nog omroepen: „Cabin crew, take your seat.” Zelf rommelt de zakenman in zijn jasje, en pakt hij zijn mobiele telefoon.

Dan gaat het mis. „Het leek alsof de piloot een doorstart wilde maken. Hij trok weer aan. Ik hoorde de motoren loeien. Oeioeioei. Toen zakte het vliegtuig opzij en sloeg naar beneden. Ik zag ineens klei onder me en dacht: Dit gaat niet goed. Het was even stil, toen brak de chaos uit. Mensen huilden, krijsten en gilden. Niet te beschrijven. Een grote klap, en het was over.” Op het moment van de crash vliegt Heijloo de mobiele telefoon uit handen. Ook zijn bril raakt hij kwijt.

Heijloo schiet voorover, met zijn hoofd naar beneden. De gordel drukt tegen zijn lichaam. Vanwege de extra beenruimte botst hij niet met zijn hoofd tegen de stoel van de passagier voor hem. „Mijn buurman riep: „We moeten eruit! De zaak vliegt in de fik!”

In eerste instantie kan de zakenman niet wegkomen, omdat de gordel in de weg zit. Met hulp van zijn buurman lukt het hem toch naar de nooduitgang te vluchten. Hij weet de deur open te krijgen. Hij glijdt via de vleugel naar beneden en belandt in de „zware polderklei.” Hij helpt nog een vrouw om weg te komen. „Je bent helemaal van de wereld. Je staat daar als een zoutpilaar.”

Buiten het vliegtuig wil Heij-loo meteen zijn vrouw bellen, maar komt hij erachter dat zijn mobiele telefoon weg is en dat hij zijn bril is kwijtgeraakt. Met het toestel van een ander kan hij toch contact opnemen met het thuisfront.

Vervolgens voltrekt zich een tamelijk bizar tafereel. Heijloo gaat terug het toestel in, om zijn persoonlijke bezittingen te halen. „Halve zool als ik dan ben, stap ik via stangen weer naar binnen. Ik was helemaal gefixeerd op die bril.” Heijloo weet zijn bril en ook onder meer zijn koffer te bemachtigen. Binnen is het chaos. „Verwrongen staal, bij de staart van het vliegtuig zat een groot gat.”

Buiten schreeuwden mensen, onder wie vliegtuigspotters, dat de passagiers bij het neergestorte vliegtuig weg moeten gaan. „Ze waren bang dat het toestel alsnog in brand zou vliegen.”

Het valt voor Heijloo niet mee om over te akker te lopen, op weg naar een ongeveer 150 meter verderop gelegen weg. „Je zakte daar behoorlijk weg door die zuigende klei. Ik verloor zelfs even mijn rechterschoen, die in de grond bleef zitten. Een politieman zag mij stuntelen en hielp me. Hij droeg mijn koffer. Een brandweerauto trok een spoor door de klei, in dat spoor was het gemakkelijker lopen. Zelf helpt de zakenman een andere passagier. Een modderige afdruk op zijn overhemd is stille getuige. „Die passagier pakte me vast om steun te hebben om door de klei heen te komen.”

Samen met andere slachtoffers wordt de Gelderse zakenman opgevangen in een boerenschuur, waar hij ongeveer twee uur zal blijven. „Er heerste een soort gelatenheid. Ieder bezat zijn ziel in lijdzaamheid.” Om zich heen ziet Heijloo tal van gewonden. „De een had een opgezwollen lip, mogelijk zelfs een gebroken kaak. Een ander bloedde als een rund. Een keurig Turks heertje, in het vliegtuig haast een haantje, was bont en blauw. „Allah, Allah, Allah”, riep hij.”

In de boerenschuur heerst onder de overlevenden dankbaarheid. „We waren allemaal heel blij dat we het overleefd hebben. Ik heb een paar engeltjes op mijn schouder gehad.”

Lees dit verhaal verder op www.refdag.nl.