Geplaatst:23 feb 2009 09:08 - Gewijzigd: 23 feb 2009 09:08

COLUMN SEBASTIAN: Sybine

Een fervent boekenlezer ben ik niet. Tijdgebrek is de belangrijkste reden. Ik ben al blij als ik mijn wekelijkse hoeveelheid kranten, bladen en tijdschriften weggelezen krijg op het moment dat ze nog actueel zijn. Maar als ik een boek in handen heb dat me grijpt, ben ik niet te houden. Dan moet het zo snel mogelijk uit. Het bewijst dat het argument van tijdgebrek eigenlijk maar betrekkelijk is. Gebrek aan tijd is vaak gebrek aan prioriteit, zei iemand ooit wijsgerig. Hij heeft gelijk.

”In het bos zijn de wilde dieren” is zo’n boek dat me grijpt. Het gaat over de moord in januari 1999 op de 13-jarige Sybine Jansons uit Maarn en is geschreven door haar vader, Arjen Jansons. Vorige maand, precies tien jaar na dato, verscheen het. Het boek maakt op mij een diepe indruk.

In de eerste plaats vanwege de gruwelijke gebeurtenissen zelf. Een meisje van 13 dat op zekere dag niet thuiskomt uit school, later ontvoerd en vermoord blijkt te zijn door een gewetenloze crimineel, bekend bij de politie als hardnekkige zedendelinquent; zo’n drama raakt je tot in het diepst van je ziel. Ik zie mijn eigen dochter van 13 voor me; koude rillingen lopen over m’n rug bij de gedachte dat haar zoiets zou overkomen.

De omgeving waar het allemaal gebeurde, de regio Maarn/Doorn, is mij goed bekend. Als Jansons in zijn boek Motel Maarsbergen noemt, denk ik aan de vele keren dat ik daar, al dan niet in gezelschap van een collega, een kop koffie dronk. Sybine was lid van de schaatsvereniging in mijn woonplaats. En als ik het boek meesmokkel tijdens een dagje dobberen met de kids in een zwembad vlak bij Maarn/Doorn betrap ik me tijdens het lezen op de gedachte: in dit zwembad zal Sybine misschien ook geweest zijn.

Het meest gegrepen ben ik door de manier waarop Jansons schrijft over de rol van het christelijk geloof bij de verwerking van de afschuwelijke gebeurtenissen. Op veel plaatsen in het boek geeft hij aan dat het God Zelf is Die hem, zijn vrouw Tineke en dochter Hanna de kracht geeft om staande te blijven wanneer hun leven als een kaartenhuis in elkaar dreigt te storten.

De gereformeerde kerk, waar het gezin toe behoort, leeft intens met de familie mee en de plaatselijke predikant is een echte herder. De conclusie van Jansons is dan ook: „Als je actief lid bent van een kerk, dan word je in een situatie als de onze meteen opgevangen door een netwerk van mensen, die je vanuit hun christelijke geloofsvisie tot steun zijn.”

Ik zou deze conclusie met hoofdletters in de seculiere kranten willen laten afdrukken. Niet om daarmee reclame voor de kerk te maken, maar om alle medelanders die nergens aan doen en leven voor het hier en nu, ervan te doordringen dat het geloof in een hemelse God en Vader een kracht is die mensen boven zichzelf uittilt.

Verlichte denkers doen niets liever dan de massa inprenten dat het geloof een speeltje is voor domme mensen die hun verstand liever niet gebruiken. Zij hebben groot ongelijk. Laten de Herman Philipsen, de Elsbeth Etty’s en de Ronald Plasterks de eerste de beste gelegenheid aangrijpen om ”In het bos zijn de wilde dieren” te kopen. Wie na het lezen ervan niet durft te erkennen dat het christelijk geloof een realiteit is die alle verstand te boven gaat, is pas echt dom.

Sebastian