Geplaatst:16 feb 2009 09:50 - Gewijzigd: 16 feb 2009 09:50

COLUMN MAX: Fleur

„Waar ben je nu?”

„Ik zit in de trein.”

Bedrijven die mobiele belminuten verkopen, moeten steenrijk worden van dit soort conversaties.

Waar ík ben? In de trein van Arnhem naar Utrecht, op een doordeweekse ochtend, onderweg voor m’n werk.

Fleur en haar mobieltje zijn er ook. „Fleuj”, zegt ze zelf. De kakkineuze ”r” is overal: het Gooi beslaat heel Nederland. Een jaar of 20 schat ik Fleur. Wit jasje, hippe sjaal, strakke paardenstaart, ruim in de make-up. Op het moment dat ik de coupé binnenkom, sprayt zij met brede gebaren iets geurigs op zich. De lucht is zo doordringend dat ik drie rijen doorloop. Dat moet trouwens toch, want de dubbeldekker zit vol.

„Haai Kees, met je dochter. Waar ben je nu?” Waar Kees uithangt, blijft onduidelijk. Wel is meteen helder dat de vader-dochterrelatie toe is aan een positieve impuls. „Joh, doe toch niet zo stom!” Tja, Kees, toen je Fleurtje nog klein was, ging het allemaal een stuk makkelijker. Maar misschien is dat wel helemaal niet waar.

„Ik weet wel dat mama helemaal aangeschoten was, afgelopen weekend. Gênant zeg, die had écht te veel gedronken.” Of Kees en mama nog altijd een paar vormen, betwijfel ik, op grond van de toon van het gesprek. In elk geval is er sprake van enige tweespalt. Het gesprek tussen Kees en Fleur eindigt met een keihard „doeidoei!!” dat doordringt tot in de verste uithoeken van de coupé.

Yes! Rust. Ik heb het zicht op twee handjevrijende oudjes en een dame van middelbare leeftijd met onvermijdelijke sudokubundel op schoot – wat deden dames van middelbare leeftijd toen dat cijferpuzzeltje nog niet was uitgevonden? In de stoel voor me breit een vrouw een kleurige buidel. Knap: met vier kleine naalden in de rondte, ik ken het van thuis.

„Haai Frans, met Fleuj. Ja, lang geleden hè? Laten we het daar nu maar even niet over hebben, dat schiet niet op. Wanneer gaan wij elkaar zien? Schikt het jou vrijdag? Wat spreken we af, halftwee of twee uur? Oké, twee uur. Nee, doe toch maar halftwee. Goed, zie je dan. Doeidoei!!”

„Haai Annemiek, met mij. Ik sprak net af met Frans en dacht: ik kan na die tijd wel bij jou komen eten. Wat zeg je? Nee joh, da’s allang voorbij, maar daarom kun je elkaar toch nog wel zien? Hoe laat zal ik bij je zijn? Oké, bel ik Frans nog even, want dan wil ik hem toch een halfuur later. Anders heb ik zolang tussendoor. Tot vrijdag. Doeidoei!!”

„Haai Frans, nog even met mij. Zullen we toch maar twee uur doen? Ik ga bij jou vandaan bij Annemiek eten. Hoezo lastig? Dat valt toch wel mee? Nee joh, begin daar nou niet weer over. Zie je! Doei!”

„Oh Frans, wat gek, heb ik je alweer! Zeker per ongeluk twee keer het groene hoorntje ingedrukt. Sorry hoor. Doeidoei!!”

Na Frans en Annemiek krijgen Chantal, Merel en Bart nog een belletje. Arnhem-Utrecht, normaal een kippeneindje, is vandaag een eindeloos traject. De gezamenlijke coupébevolking zwijgt. En breit. En sudokuut. En vrijt handje. En ergert zich groen en geel aan Fleuj in haar cocon.

Zodra de privacy in het geding komt, staat Nederland op z’n achterste benen. Maar in de trein moeten we alles weten. Wennen doet het nooit. Hé Fleuj, doeidoei!!

MAX