Evert Barten - 13 feb 2009 11:58 - Gewijzigd: 13 feb 2009 11:58

Verliefd op Mini

Grappig autootje bestaat vijftig jaar

Ze noemen me grappig, guitig, de ultieme vrouwenauto en de slechtste -slik- Engelse vierwieler ooit. In augustus word ik vijftig jaar. Toch voel ik me nog piepjong en menigeen is smoorverliefd op me. Aangenaam, ik ben Mini.

Om maar direct met de deur in huis te vallen: ik ben verbaasd dat ik nog besta. Waarom? Nou, ik ben gebouwd uit allerlei stukjes staal die knullig aan elkaar gelast zijn. Resultaat: roest, roest en nog eens roest. Zelfs als ik lekker binnen sta, moet je niet gek staan kijken als er spontaan roestbubbels verschijnen. Mijn welgemeende excuses daarvoor.

Guitig, maar ook stoer.

Mini’s zijn er in alle soorten en maten. Een verzamelaar van mij, Ben van Leeuwen uit Aarlanderveen, weet er alles van. Hij heeft een museum waar meer dan vijftig soortgenoten staan. Als je hem vraagt wat zijn favoriete Mini is, wijst hij steevast naar een prachtig rood exemplaar. „Deze Mini Cooper S heeft de goede kleur en het juiste interieur. Dit is voor mij de favoriete Mini”, aldus Van Leeuwen. Ja, deze kenner is een van mijn grootste bewonderaars.

Wegligging
Eigenlijk ben ik het wel met Van Leeuwen eens. In rood met wit voel ik me het lekkerst. Alhoewel, zwart staat me ook niet verkeerd. Hoe ik rij? Misschien heb je wel eens in een kart gereden, dan heb je enig idee wat voor gevoel ik geef. Ik stuiter alle kanten op, je voelt alles wat er met me gebeurt en na een wat langere afstand ben je geradbraakt. Ook al heet ik Mini, ik daag je uit tot het maximum. Elke bocht is een uitdaging.

Kom op, stap eens in. Pas op voor hoofd en knieën, want het is krap. Starten maar. De herrie van motor en rijwind went vanzelf. Maar vergeet niet: je rijdt in een al wat oudere Mini van de eerste generatie. De nieuwe Mini One -door BMW gebouwd- is groter en comfortabeler, al geeft hij nog steeds dat ”kartgevoel” tijdens het rijden.

De eerste bocht dient zich aan. Je schrap zetten hoeft niet, want je voelt je als de bekende haring in een ton. Ik reageer op elke stuurbeweging, dus pas op dat je niet te snel instuurt. Een schuiver over een vluchtheuvel zie ik niet zo zitten en op stoepranden ben ik ook niet dol. Maar gelukkig bezit ik een wegligging waar maar weinig andere auto’s aan kunnen tippen, dus heel snel zul je niet van de weg raken.

Mini-museum van Ben van Leeuwen.

Echt praktisch ben ik niet. De kofferruimte is niet veel groter dan een gemiddelde vissenkom, op de achterbank klagen passagiers steevast over klemzittende ledematen en voor het verkeerslicht verrekt menig bestuurder zijn nek om te zien of het al groen is. Maar… ik ben o zo leuk.

Autoliefde
Kijk maar eens naar Minirijders. Een glimlach op het gezicht is bijna onderdeel van het interieur. Mij kopen doe je ook niet met je verstand, maar met je gevoel. Ben van Leeuwen heeft er een mooi voorbeeld van. „Elk jaar doen we een keuring met een Mini Cabriolet uit Monaco. De eigenaar wil per se dat wij dat doen. Kosten? Ongeveer 200 euro voor de keuring en 4000, inderdaad, vierdúízend, euro transportkosten.”

Vrouwen hebben iets met mij. Maar weinig andere auto’s kunnen zich verheugen in zo veel vrouwelijke liefde als ik. Waar dat aan ligt? Misschien aan mijn guitige snoetje met die ronde koplampjes. Of aan mijn grappige interieur met ronde klokjes. Of is het toch gewoon omdat ik zo ’schattig’ klein ben, waardoor vrouwen zich gewoon vrouw kunnen voelen in het verkeer en het angstzweet hun niet aan alle kanten uitbreekt als ze moeten parkeren?

Wat ik van de nieuwe Mini vind? Hij is vele malen beter dan ik. Praktischer ook. Moderner. Comfortabeler. Luxer. Maar… ook leuker? Nee, qua populariteit zal hij het niet van me winnen. Nooit.

PS: heb je de video over mij al gezien?