Ds. P. den Butter - 11 feb 2009 09:49 - Gewijzigd: 11 feb 2009 09:49

Een kerk gaat dicht

Dit keer geen lichtvoetige column; dat lukt niet bij zwaarmoedigheid. Ze gaan namelijk een kerk sluiten. Weer één! En er gingen er al zo veel dicht. Vooral in de steden.

Altijd weer is het aangrijpend als een godshuis overbodig is geworden omdat er geen kerkgangers meer zijn. Maar dit keer grijpt het me meer aan dan anders. Het gaat namelijk om de kerk waarin ik mijn jeugdjaren doorbracht. De kerk waarin ik catechisatie kreeg en de jv bezocht. De kerk waarin ik als kind en als tiener Gods Woord hoorde verkondigen, waarin ik heb leren luisteren, waarin ik de stem van de Heere heb gehoord en de Meester heb zien wenken. Kortom, de kerk waarin de adem van de Geest mij aanraakte. Die kerk gaat dicht. Daarover heb ik een brok in mijn keel.

Het gebouw was indertijd overvol. Met ongeveer duizend luisteraars. Als jochie zat ik vaak op een uitschuifbankje. Maar de dood deed zijn werk. Jonge mensen trokken weg naar de gemeenten rondom de stad. De buurt veranderde. Allochtonen betrokken de huizen. En het aantal kerkgangers daalde. Gedeelten van de kerk werden afgesloten. Op den duur kwamen er nog maar een paar mensen.

Dominee den Butter.

Wat er met het kerkgebouw gaat gebeuren, weet ik niet. De glas-in-loodramen waren een idee van de predikant die mij de Schriften opende. Wat gebeurt er met het mooie orgel, waarop mijn broer zo ontroerend kon spelen: het ”’k Denk aan U, o God in ’t klagen”, vergeet ik nooit meer. Krijgt het allemaal nog een andere bestemming?

Het doet me meer dan ik dacht. Nostalgie? Het zij zo, maar toch nog wel wat meer dan dat. De tijd van de eerste liefde. Herinneringen aan de man die door God voor mij gebruikt werd. Het is al meer dan vijftig jaar geleden, maar nog voel ik een band.

Zo gaat het licht meer en meer uit in de stad. De Evangeliestem verstomt. Op school zongen we (want enige liefde tot de stad werd ons ook bijgebracht): „’k Heb u lief, Rotterdam, met uw drukt’ en gewoel, waar het leven zo krachtig in bruist, koningin van de Maas...” Drukte en gewoel was er en is er nog, nu zelfs meer dan toen. De haven, de rivier, en nog veel meer.

Maar Rotterdam was vooral de stad van de vele kerken. En van de vele mensen die God vreesden. Velen van hen kwamen van ‘de eilanden’. Zij vielen weg. En de Koninginnekerk kon worden afgebroken. Evenals de Nieuwe Noorder aan de Jacob Catsstraat. En de Nieuwe Zuider aan de Westzeedijk. De Mathenesser werd een moskee. Nog meer kerken verdwenen of werden omgebouwd. Nu gaat ook die in de Colonia-straat dicht.

Zeg nu maar niet dat de Heere doorgaat met Zijn werk. Of dat de Koning nooit zonder een volk zal zijn. Ik weet het, ja ik weet het. Maar er zijn momenten dat dit wel waar is, maar geen troost biedt. Kerk-sluiting doet pijn. Geen Woord van God meer, waar jij het tweemaal hoorde; in hoofd en hart.

Is er dan niets meer? Ja, her en der is er nog wat. Gelukkig wel. Maar te midden van wat er nog over is, hoor ik ook veel dat zo anders klinkt, zo onherkenbaar is. Heere, erbarm U over de stad.