Geplaatst: 4 feb 2009 09:28 - Gewijzigd: 4 feb 2009 09:28

Kleine kerkgeschiedenis

Wordt u ook niet een beetje moe van al die „Weken van…” en natuurlijk ook het grootscheepsere „het Jaar van...”? Tegenwoordig moet je eigenlijk elke week op de kalender kijken of het niet „de Week van...” is. Stel je voor dat je iets mist! Kijk, een „Jaar van…” ontgaat je niet zo gauw maar ik zie zo langzamerhand door de bomen van de weken het bos van het jaar niet meer en dat zou toch wel een verschrikkelijke ramp zijn voor een beetje milieufanaat.

We zijn nu in het Jaar van Calvijn. We kunnen als het over theologen en kerkvaders gaat, nog wel even vooruit. Augustinus, Luther, Zwingli –zou ook wel es aardig zijn!– en oudvaders in rijen: Voetius en à Brakel (Th. en W.) bijvoorbeeld. Het Wupperdal komt in zicht met Kohlbrugge. Koning Willem I? Nee die natuurlijk niet, nare man, die grote Reglementeur. Liever De Cock en uiteraard Kuyper en –vooruit– ook Kersten en –ieder genootschap zijn deel– misschien nog Boone en Schilder. Verder gaan we niet, we weten nu niet goed meer welke kant we nog uit moeten kijken. Zeg nou zelf, tegenwoordig zijn het toch allemaal flakkerende pitjes en walmende nachtkaarsjes?

We hebben er trouwens wel wat mee, met het bouwen van de graven der profeten. Het waren vroeger toch wel geweldige leraren, steunpilaren der kerk. En als ze gestorven zijn, dan helemaal. Iedere knecht die verscheidt, krijgt een nagedachtenis in een boek hoewel ze allemaal beleden slechts slijk te zijn aan Gods vingers. Hoe kleiner het wereldje waarin iemand leefde, hoe groter hij wordt. Inderdaad, veelal zouden zijzelf het nooit gezocht hebben, maar ook ons volk is tegenwoordig een tikkeltje trendy. We kunnen nog steeds niet goed zonder heiligen.

Lieve lezers, ik doe niets af aan de waardering voor velen van Gods dienaren, in wat voor kerk ook. Maar het fungeert langzamerhand als een soort alibi om zelf buiten schot te blijven. En zó doen wij tekort aan het werk van God vandaag. Of u moet inderdaad van mening zijn dat er nauwelijks nog godzalige leraren zijn. Ach, wat een nare infectie is dat toch die stiekem voortwoekert. En welke kerk is er niet ziek?

Ik pleit voor een Jaar van de gewone mensen en de kleine dingen. Voor het besef dat God, de Heere, elke dag nog verder schrijft aan de geschiedenis van Zijn kerk. Misschien schrijft Hij wel heel andere dingen op dan velen denken. Dat Koninkrijk van Hem is altijd maar een vreemde kwestie. De vroomheid ergert zich er stijf aan; de wijsheid zet het weg in een allerdonkerste hoek. Hetzelfde gebeurt met hen die God vrezen.

Vorige week zondag leidde ik in een vacante gemeente in het Groningerland de diensten van bediening en dankzegging van en voor het heilig avondmaal. Voor mij een onbekende gemeente, voor haar een even onbekende dominee. Zelden heb ik dieper vrede, rust en vreugde ondervonden in de taak die ik had. We reden na de avonddienst de donkerte in naar ons verblijf op Lauwersoog. Maar het Licht scheen in de duisternis. Dat is een woord met een ongelooflijke diepte. God woont bij gewone mensen, zondaren. O, het lijkt zo simpel, maar het is zo wonderlijk. Het is Christus bij ons en in ons door Zijn Geest. Kleine kerkgeschiedenis. Voor elke dag en voor ieder jaar.


Ds. A. Beens, Barneveld