Geplaatst:28 jan 2009 13:44 - Gewijzigd: 28 jan 2009 13:44

Bezoek aan Ramallah

Gisteren ben ik voor het eerst echt in de Palestijnse Gebieden geweest. Het is verbazingwekkend hoe alles hier verschilt van Israël.

De sfeer die er hangt is anders. Voor mij is de taal onverstaanbaar, in tegenstelling tot het Hebreeuws. Ik was de enige met blonde haren. Het is apart ergens rond te lopen en te weten, dat iedereen meteen kan zien dat je er niet thuishoort - vanwege je haarkleur.

Op weg kwamen we natuurlijk langs een checkpoint. Elke auto die naar buiten wil moet stoppen, achterklep open, alles wordt doorgekeken. Dat moet vreselijk irritant zijn, als je deze procedure elke dag door moet maken. Veel Palestijnen kunnen niet eens uit de Westbank, omdat ze de benodigde papieren daarvoor niet hebben.

De muur die Joodse en Palestijnse gebieden onherroepelijk van elkaar scheidt.

De school die ik bezocht was, boven alles, leeg. Stoelen, een bureau, een kastje. Verder een whiteboard en wat prikborden. Dat was het interieur van elk lokaal. Op de prikborden hingen allerlei posters, die me deden wensen dat ik Arabisch kon. Wat ik in ieder geval wel begreep was dat de kleuren van de vlag (rood, wit, groen, zwart) veelvuldig werden gebruikt. Dingen werden in die kleuren opgeschreven, de landkaart was ermee ingekleurd. Arafat was rijkelijk vertegenwoordigd. In het laatste lokaal vond ik iets in het Engels: Use your Freedom; boycot this barcode: Made in Israel.

Zelfs al kende ik de taal niet, toch begreep ik veel van wat de mensen wilden zeggen. Op een poster waarop GAZA stond, zag ik vallende tranen en rode druppels getekend.

De mensen waren aardig, echt aardig. Ze hielden van tuinieren, tekenen, van klassiek muziek. Ze maakten lol en droomden ervan nog eens naar China te reizen. Als je een tijdje in Israël hebt gewoond, zie je de Palestijnen toch stiekem een beetje als ’enge’ mensen. Dit slaat natuurlijk nergens op, maar als je zo nu en dan berichten hoort over terroristische aanslagen en anti-Israëlcampagnes, komt dat vanzelf. Het blijken dus totaal normale mensen te zijn.

Palestijnse vrouwen

Toch is het vervreemdend een jongetje voorbij zien te rennen met een T-shirt: For Gaza. Het Gaza-offensief heeft veel losgemaakt bij deze mensen. Dat is ook wel begrijpelijk. Hoewel gescheiden, vormen de Palestijnen toch een eenheid en velen hebben familie in Gaza. Dit verklaart ook, waarom ze die posters op school hebben gemaakt.

Op de Westbank wonen dus normale mensen. Als je dat vergelijkt met het beeld dat we via de media krijgen, past dat soms niet helemaal. In het nieuws worden natuurlijk alleen maar de extremen geshowt, omdat die interessant zijn. De gewone mensen, daar hoor je niets van. Dus, als je het nieuws leest, vergeet dan niet: het volk dat je daar ziet, bestaat uit mensen zoals wij.

Mijn Israelische collega’s zijn min of meer geschokt, als ik hen over dit bezoek vertel. Één van de verpleegkundigen wenste me nogal cynisc „veel plezier.” Mijn Joodse vriendin zei: „Ik werk met Arabieren, maar soms kan ik het eigenlijk niet geloven. Het zijn toch onze vijanden.”

Het is een onoplosbaar dilemma, Palestijnen en Israëli’s. Er wordt al jaren om het land gevochten en nog steeds is er geen uitzicht op het einde.

Een achtienjarig meisje dat ik pas sprak, zei: „Het is gewoon eng. Ik weet niet waarom, maar zoveel mensen haten ons, hoewel we niets mis gedaan hebben. En als je dan denkt aan de Holocaust. Wij hebben een eigen land nodig...”