Gerco Verdouw - 24 jan 2009 08:45 - Gewijzigd: 24 jan 2009 08:45

Niks krijgen omdat je christen bent

Anthonie, Jolinda en Edwin volgen openbaar onderwijs

Klasgenoten die je uitschelden, sadistische opmerkingen maken en express T-shirts aantrekken waarop spottende teksten over de Heere Jezus staan. Anthonie van den Boogaart (15) uit Limburg heeft het niet makkelijk als enige refojongen op een openbare school. Bij Jolinda (14) en Edwin (12) Stark op Texel gaat het beter.

De dichtstbijzijnde reformatorische middelbare school is meer dan 150 kilometer ver weg. Onmogelijk voor Anthonie om daar dagelijks heen te gaan. Jolinda en Edwin uit Oosterend op Texel zitten met hetzelfde probleem. Daarom zitten de drie jongeren op een openbare school. Anthonie in Maastricht, Jolinda en Edwin in Den Burg.

Zaten jullie ook op een openbare basisschool?
Edwin: „Wij zaten met acht leerlingen op de reformatorische basisschool Timotheüs, net buiten ons dorp. Het was daar echt leuk, ik voelde me er helemaal thuis.”

Jolinda: „De Timotheüsschool was een goede basis, omdat we voorbereid werden op de overgang naar een onchristelijke middelbare school. Ik kan nu duidelijk mijn mening over allerlei dingen geven.”

Anthonie: „Gelukkig kon ik naar een christelijke basisschool in Brunssum, een halfuur rijden vanaf ons huis. Op deze school heb ik veel steun gehad voor mijn geestelijke ontwikkeling tot mijn twaalfde jaar. Maar eerlijk is eerlijk, het grootste gedeelte van de basis van mijn geloof heb ik te danken aan mijn ouders.”

Hoe was de overgang naar de middelbare school?
Edwin: „Aan het begin van het schooljaar heb ik verteld dat ik christelijk ben. Mijn klasgenoten accepteerden het gelijk.”

Jolinda: „Ik kwam in een klas terecht waar maar twee jongeren in zaten die ik kende. Aan de rest heb ik gelijk duidelijk laten merken dat ik anders leef. Ze accepteerden dat omdat ik er gewoon voor uit kwam.”

Anthonie: „Het is een grote stap om van de veilige basisschool naar het onveilige middelbare te gaan. Vooral in de eerste en tweede klas ben ik erg geplaagd omdat ik christen ben. Ook mijn Hollandse accent zorgde ervoor dat ik werd verstoten. Ondanks alles ben ik gelukkig sterk in mijn schoenen blijven staan en heb door de zure appel heen gebeten.”

Noem eens enkele moeilijke momenten.
Anthonie: „Mijn klasgenoten gingen expres T-shirts dragen met spottende teksten over de Heere Jezus. Zij maakten volop sadistische opmerkingen over mijn geloof. Ze vonden het primitief en achterlijk. Ik kon de opmerkingen alleen maar negeren.

Kleine dingen kunnen pijn doen. Er werd snoep uitgedeeld onder de jongens, maar ik kreeg niks omdat ik christen ben. Ondanks dit alles bleef ik mezelf vastklampen aan God. Ik denk dat het komt omdat ik niet anders wist waar ik heen moest gaan. Hij was het Die mij troost gaf. Bij mijn ouders kon ik ook altijd een veilige thuishaven vinden.”

Jolinda: „In de eerste klas werd ik wel eens uitgescholden omdat ik een rok aan had. Maar dat gebeurde gelukkig niet door mijn eigen klasgenoten. Natuurlijk krijg ik in mijn klas wel allerlei vragen over mijn principes. Ik probeer die vragen gewoon zo goed mogelijk te beantwoorden.”

Wordt het geaccepteerd als je aan bepaalde dingen niet meedoet?
Jolinda: „Ja. Ik deed niet mee aan dansen, rappen en popliedjes zingen. Dat werd gewoon geaccepteerd door mijn klasgenoten en de leraren. Mijn oudere zus heeft er heel wat meer moeite mee gehad. Zij was de eerste van ons gezin die op die school ging. Toen heeft mijn vader een gesprek met de rector gehad waarna het veranderde. Mijn klas ging wel eens een film kijken. De leraar zei uit zichzelf dat ik wat anders mocht doen omdat hij het zelf ook wel een erg grove film vond.”

Edwin: „Leraren vinden het gelukkig goed als ik niet meedans.” Anthonie: „Na twee jaar strijd heb ik gelukkig wat meer rust gekregen en ben ik meer geaccepteerd. Ik ben gewoon Anthonie en het christen-zijn hoort gewoon bij mij, niemand heeft er tussen kunnen komen door pesterijen.”

Zou je liever op een reformatorische middelbare school zitten?
Jolinda: „Aan de ene kant wel, aan de andere kant niet. Ik heb vriendinnen in de klas waar ik heel leuk mee omga. Ook al denken ze over heel veel dingen anders. Alleen voel ik me in de sfeer van de openbare school niet thuis, want er wordt veel gevloekt. Als je er wat van zegt wordt het vaak nog erger. Alleen mijn klasgenoten proberen rekening met me te houden.”

Edwin: „Op een reformatorische school letten leerlingen veel meer op kleine, onderlinge verschillen. Daar hebben wij geen last van.”

______________________________________________________________________________________________________

Anthonie: „Ik heb wel veel geleerd van de moeilijke jaren, die nu gelukkig achter mij liggen. Mijn grootste vijanden zijn nu gewoon de jongens waarmee ik kan lachen. Het was de kunst om alles wat me is aangedaan door wie dan ook te vergeven. Vergeten zal ik het niet. Wie gepest wordt, moet het gewoon in de groep gooien, interesse tonen voor de anderen en lekker meedoen. En dan toch jezelf blijven, voor je eigen mening durven uitkomen.”

„Jongens in mijn klas zijn zwaar oversekst, gaan speciaal achteraan in de klas zitten met hun handen in hun broek. Deze jongens hebben de grootste mond, maar van binnen zijn ze, zoals ik het zie, heel erg alleen. Als ze denigrerende opmerkingen maken over mij, beantwoord ik dat met complimenten. Dan worden ze stil en weten geen houding te vinden, of staren verbaasd voor zich uit. Ook tijdens computerlessen zie je soms een pornosite voorbijvliegen bij deze jongens, en altijd zitten ook de seksachtige meiden bij hun op schoot. Bid maar voor zulke jongens en meiden.

Hardcore, iedereen kent het wel. Af en toe vraagt iemand me of ik mee wil naar zo’n hardcorefeest. Meestal zeg ik dan: Laat nu maar eens een nummer horen. Van deze muziek word je echt opgefokt, ook horen drugs en drank hier bij, vooral drugs. Ik weet niet hoe anderen er tegen aankijken vanuit de veilige christenwereld. En als je er vaak mee zit wen je er vanzelf aan, je moet niet gaan klagen dat ze het niet mogen luisteren omdat het goddeloos is, het is gewoon hoe pijnlijk ook deze wereld en je zult er mee moeten omgaan en leren leven.

Gothics zei je? Ik heb er zes in de klas. En dan niet van die gothics die soms zwarte kleren aan hebben. Maar van die rasechte zwarte gothics met grote abnormale kettingen, spijkerarmbanden, littekens, harde gothicmuziek, vreemde kleding, en heel opvallend: de meeste zijn heel onzeker. als de leraar een gothic iets vraagt en ze weet het niet dan moet ze meteen huilen, en niet even maar heel lang, haar gothicvriendin die naast haar zit ging haar troosten, met een vinger strelend over haar arm. Best hard, maar het is lachwekkend. Deze jongeren hebben een vervelende tijd achter de rug, meestal zwaar gepest. En ja, dan worden ze maar gothic.

Wat wij fijn vinden en waarderen? Gelukkig is er een jongerenclub waar ik en mijn zus Rhodé heen gaan, daar ontmoeten we onze christenvrienden, heel gezellig. Ook het evangelisatiekamp is geweldig, ik kijk er alweer helemaal naar uit, lekker muziek maken en praten met elkaar. Het eten is trouwens ook niet mis. Dan is er een weekje geen strijd over geloof en dat is heerlijk voor ons.”