Geplaatst:14 jan 2009 14:29 - Gewijzigd: 14 jan 2009 14:29

COLUMN ESTHER: Oorlog

Er bestaat geen rechtvaardige oorlog.

Hoe zou het ook kunnen? Zover ik weet, voer je oorlog door je tegenstander zozeer te vernietigen, dat hij zichzelf niet meer kan verdedigen. Dan heb je gewonnen.

Zo ver is het in Israël de afgelopen 60 jaar nog niet gekomen. Er is nog nooit een winnaar uit de bus gekomen. „Intussen” zei iemand „kun je dit al bijna de zestigjarige oorlog noemen, vergelijkbaar met de tachtigjarige oorlog in Nederland.”

Sommige mensen zijn voor Israël en sommige mensen voor de Palestijnen. Dat begrijp ik niet, dat mensen voor één van de twee kunnen zijn. Misschien denken ze zwart-wit. Als iemand de bommen op Gaza ziet vallen, heeft hij medelijden met de Palestijnen. Tot hij hoort over het feit, dat deze mensen al acht jaar ongestraft raketten op Israëlische burgers afvuren. Een ander voegt toe: „Israël is toch Gods uitverkoren volk?” Maar onze man wordt daarna weer herinnerd aan het feit dat de Palestijnen er eerder woonden.

Oorlog is niet leuk. Soms schijnt dat zo te zijn, bijvoorbeeld als je de boeken leest over Joost en Jaap die moesten onderduiken. Maar oorlog doet pijn. Niet alleen fysiek, maar vooral van binnen. Elke dode die valt, moet betreurd worden. Elke gewonde veroorzaakt een schok in het land. Moeders vragen zich in angst af, of hun zoon opgeroepen wordt. Wordt hij opgeroepen, dan hopen ze dat hij niet naar Gaza hoeft. Moet hij naar Gaza, dan bidden ze dat hij terug zal komen.

Natuurlijk willen deze mensen wel voor hun land vechten. Ze moeten wel offers brengen, omdat ze anders niet voort kunnen bestaan. Een kind is een groot offer.

De oorlog heeft een grote impact. Sommige mensen lijden zichtbaar. Vraag je gewoontegetrouw hoe het gaat, zegt een immer vrolijk persoon: „Slecht.” Dat is raar om te horen.

Toch gaat het leven gewoon door. Voor mij als buitenstaander is er zelfs eigenlijk niets veranderd. De mensen werken, maken lol, reizen. Natuurlijk denken ze wel drie keer na, voordat ze naar Be’er Sheva gaan. Verder laten ze zich niet in hun bewegingsvrijheid belemmeren. Het lijkt of de mensen hier intenser leven dan in Europa. Ze zijn pessimistischer, maar ook vrolijker. Misschien omdat ze weten dat er opeens een ramp kan gebeuren.

Tot mijn schrik zag ik, toen ik internet opende, dat het dodental in Gaza al bijna de duizend heeft bereikt. Duizend mensen hebben opgehouden te bestaan, omdat twee volken niet in vrede naast elkaar kunnen leven.

Er bestaat geen rechtvaardige oorlog. Bestaat er wel een dag waarop dit alles over zal zijn? Bestaat er een dag dat de Palestijnen en Israëliërs elkaar de hand schudden, zonder dat ze bang hoeven te zijn dat ergens een bom ontploft?

Ik hoop het.

Esther