Geplaatst:14 jan 2009 13:34 - Gewijzigd: 14 jan 2009 13:34

Schaatsen

Ja, het was weer mogelijk. Nederland kon weer schaatsen. Bijna waren we het vergeten dat schaatsen al eeuwenlang tot de typisch Nederlandse gewoonten behoorde. Deskundigen op het gebied van de opwarming van de aarde hadden ons eigenlijk al de indruk gegeven dat we onze schaatsen wel voorgoed konden opbergen. Maar zie daar... Neerland schaatste weer.

Uit ons huis kon ik het allemaal zien gebeuren, op de singel vlak voor ons. Oud Hollandse taferelen. Nee, ik waag me er niet meer aan. Maar ik kan er wel geboeid naar kijken. En er komen jeugdherinneringen boven. Als we in mijn hbs tijd onverwacht ijsvrij kregen gingen we gaan Rotterdam Gouda vv. En om te bewijzen dat je echt in Gouda was geweest kocht je dan voor een habbekrats zo’n lange Goudse pijp.

Niet iedereen vond dat deze sport in overeenstemming was met de religie die je beleed. Een christen op de schaats? Gewetensvolle mensen, als mijn opoe, vonden het maar niets. En toen ik theologie ging studeren om langs die weg dominee te worden, zei ze tegen me: „Nu ga je toch zeker niet meer schaatsenrijden?”

Ik heb veel van haar gehouden. En ik begreep ook heel best waarom ze dat zei. Ik heb nog steeds respect voor mensen die vanuit een vaste overtuiging ergens kwaad in zien en zich daarom van bepaalde geneugten ook onthouden. Maar of men de eigen mening in dergelijke zaken ook aan anderen mag opleggen?

Dat deed zij niet, maar het gebeurt wel. Ook nog wel ter zake van het al of niet geoorloofd zijn van schaatsen. Ik herinner me dat ik de vraag hoorde stellen: „Heb je ooitwel eens een kind van God op de schaats gezien?” Met andere woorden...

Weer keek ik uit het raam. Al die blije kinderen. En hun moeders met camera’s in de aanslag. En ik mijmerde: worden hier grenzen overschreden? Ik zag ook meisjes op de schaats met een rokje aan en dus geen lange broek. Ook vrouwen, zo gekleed. Enerzijds veroorloofden zij zich niet het dragen van mannenkleren, maar dat andere –die schaatspret– lieten ze zich niet ontnemen.

Ach, we weten wel dat deze en dergelijke dingen –adiaphora heten ze in de theologie– vaak hele discussies losmaken. En dat het standpunt dat dan ingenomen wordt bepalend is voor de kijk op iemands geestelijke status. We maakten zoiets enige tijd geleden weer mee toen in het Reformatorisch Dagblad sinterklaas als de „goed heilig man” werd aan en uitgekleed.

Keer op keer komen we het tegen, over allerlei zaken, die niet direct door een Godswoord worden beslist, maar die liggen op het vlak van „die het zonde is, die is het zonde” en „een iegelijk zij in zijn eigen gemoed ten volle verzekerd.” Vooropgesteld natuurlijk dat dit gemoed onder de leiding van de Heilige Geest staat.

Laten we toch van bijzaken geen hoofdzaken maken. De hoofdzaken komen toch al zo snel in de knel. En bijzaken gaan zo snel alles bepalen in ons godsdienstige leven.

Er wordt wel eens gezegd: „Je mag overal zijn en alles doen waar en waarbij je God kunt ontmoeten.” Ach, ik kan God nergens ontmoeten zolang ik onbekeerd ben. Dan kan ik Hem zelfs niet in de kerk ontmoeten. Daarom: laten we eerst het Koninkrijk van God zoeken.

Ds. P. den Butter, Middelharnis