Geplaatst: 7 jan 2009 09:11 - Gewijzigd: 7 jan 2009 09:11

Hoofdbrekens voor Gerritjes

1

Er zullen mensen zijn die ze ondingen vinden, zeker als ze er vlak onder zouden moeten wonen, maar ik heb iets met carillons. In Kampen, waar ik op het gymnasium zat, had je de prachtige Nieuwe Toren, die zijn klokkenklanken over de stad strooide.

In Utrecht volgden we de colleges aan het Domplein, bijna pal onder de majesteitelijke domtoren. Als ik mijn ogen dicht doe, hoor ik zó nog de schitterende klokken. In mijn laatste gemeente, Katwijk aan Zee, woonden we onder de toren van de Oude Kerk en ook daarin hing een bescheiden carillon. Na een paar weken ken je de wijsjes en de versjes wel, die met een gestage regelmaat de halve en de hele uren melden. Ik denk aan een daarvan dat als refrein had: „Wie zal dat betalen, zoete lieve Gerritje?” U weet wel, van ”Dat gaat naar Den Bosch toe”.

Op zondagen zweeg het klokkenspel. Maar in de week drong ”Gerritje” zich op allerlei momenten op. Zelfs in een trouwdienst en midden in de de preek. Wie zal dat betalen. Een vluchtige gedachte woei door het oude godshuis. Grote feesten soms, edoch kleine collecten.

Wie zal dat betalen? We zijn een nieuw jaar ingegaan. Financiële zorgen alom. Ook in de kerk draait de nieuwe begroting. Een hele klus in veel gevallen om de boel sluitend te krijgen. Acties voor de vrijwillige bijdrage, wekelijkse collecten, extra collecten, in de dienst en bij de uitgang. Allemaal niks mis mee natuurlijk. Wel geven ze veel hoofdbrekens aan alle Gerritjes, zoet en lief of niet.

Maar ik vergeet iets. Je hebt uiteraard ook nog het actiewezen. Je hoeft maar één kerkbode van een zekere omvang te lezen en je sprokkelt een aardig vrachtje ideeën bij elkaar. Vooral kerkbouwende gemeenten grossieren erin. Ze leveren heel wat op hoor, en het is vooral zo best voor de onderlinge verbondenheid. Hup! Daar gaan we. De handen uit de mouwen. De bornput der initiatieven borrelt. Hier verkoopt men kipproducten. Ginds komen ze aanrijden met oud ijzer benevens koper (pas op voor dieven, Gerritjes!). In tassen en jassen, op bakfietsen en met SUV’s komt het aan: aluminium, roestvrij staal, munten, goede tweedehands spullen, boeken. En nóg is de santekraam niet compleet, want ziedaar, we zagen nog over het hoofd: oude batterijen, punten en zegels. O ja, hier lees ik van OPA en oliebollen. Hetgeen overgezet, is: Oud Papier Actie alsmede eindejaars(mis)baksels. En snoeprollen. Dat is zo gemakkelijk zondags. Kun je de hele rij laten meezuigen ter algemene oefening der kaakspieren.

Stil maar. Ik begrijp het allemaal. Als u eens wist hoeveel ik in mijn leven al heb moeten begrijpen. Vooral in de kerk. De vraag is of het zo moet als ik hierboven een tikkeltje spottend heb getekend. Kan het ook anders? Jazeker. Het waren eenvoudige mensen en ze hadden nogal wat ’monden’ om eten te geven, een flink gezin. Vader moest het alleen verdienen. Zo ging dat toen. Hij bracht elke week z’n loonzakje mee. En elke week weer gebeurde het. Van het o zo bescheiden ’salaris’ werd éérst apart gelegd wat voor de kerk bestemd was. „De rest is voor ons, jongens”, zei moeder. Ik bedoel maar. Komt aardig in de buurt van 1 Korinthe 16:2. Lees maar.

En de gemeenschap der heiligen? Die vind je op je knieën rondom de arm geworden Zaligmaker. Zo rijk en toch zo arm. Zo hoog en toch zo laag. Die Zichzelf gegeven heeft. Daar gaat een wissel om: we geven eerst onszelf. Het geld volgt. God houdt van blijmoedige gevers.

Ds. A. Beens, Barneveld