J. Visscher -  6 jan 2009 11:03 - Gewijzigd: 6 jan 2009 11:03

Barre uren in de Canadese wildernis

Apeldoorner Robert Adelerhof: Het is een wonder dat Diederiks mobieltje het deed

APELDOORN - Barre uren doorstonden ze. Bij 20 graden vorst verdwaalden Robert Adelerhof (26) en zijn kameraad Diederik Stijnen (23) op oudjaarsdag in de Canadese wildernis. Robert: „De opluchting was groot toen we in de duisternis het geschreeuw van politiemensen hoorden.”

„Het had heel anders kunnen aflopen”, zegt Robert Adelerhof in de ouderlijke woonkamer in Apeldoorn. De jongeman zit maandagavond met zijn been gestrekt. Aan zijn rechtervoet liep hij bevriezingsletsel op vergelijkbaar met tweedegraads brandwonden. Zijn vriend Diederik is er slechter aan toe. Die ligt nog in het brandwondencentrum in Beverwijk. Nog onduidelijk is of hij zijn tenen kan behouden.

Rond één uur ’s middags op oudjaar beginnen Robert en Diederik aan een wandeling in de bossen van het Algonquin Park, een 7700 vierkante kilometer grote vlakte met bossen, meren en rivieren. Het idee om er met een sneeuwscooter opuit te trekken, hebben ze eerder al laten varen. De mannen hebben hun auto geparkeerd langs de 56 kilometer lange autoweg die het park doorkruist. Vanaf die plek zullen ze een ’lus’ maken van 11 kilometer, de zogeheten Missy Lake Trail.

Aanvankelijk is er geen vuiltje aan de lucht. Op een smal pad, met aan weerszijden de bossen en bevroren meren, genieten ze van de besneeuwde natuur. „In anderhalf uur legden we zo’n 7 kilometer af. We zakten soms tot een centimeter of dertig in de sneeuw, maar dat was maar op een paar plekken over een lengte van honderd meter. We verwachtten rond halfvier weer bij de auto te zijn, ruim voordat het donker zou worden.”

Tot hun verrassing verandert het terrein. „We gingen dicht bos in en moesten flink klimmen. Ook zakten we tot boven onze knieën in de sneeuw. Eerder was daar een sneeuwstorm geweest. Onder de sneeuw lagen allerlei takken. Je moet dus goed weten waar je je voeten neerzet. Het was echt zwoegen. Je voelt dat je aan het eind van je krachten komt.”

Telefoon

Tot overmaat van ramp raken beide Apeldoorners het wandelspoor bijster. „We konden de blauwe paaltjes die we de hele tijd hadden gevolgd niet meer vinden. We zagen sporen verschillende kanten opgaan. We volgden zo’n platgelopen pad, maar kwamen er na honderden meters achter dat daar geen blauwe paaltjes stonden. Dus liepen we weer terug.”

Na een paar uur ploeteren besluiten de jongemannen rond half zes in de inmiddels donkere wildernis de politie te bellen. Met het mobieltje van Diederik weten ze contact te leggen met alarmnummer 911. „Ik vertelde dat we twee Nederlandse jongens waren en dat we het pad niet meer konden vinden. Toen zei ik dat we de Missy Lake Trail liepen en dat onze auto langs de weg stond. Meteen daarna viel de telefoon uit.”

Robert adviseert Diederik het mobieltje in zijn broekzak te stoppen om het apparaat warm te houden. „Thuis is me met de paplepel ingegoten dat accu’s en batterijen langer meegaan als je ze bewaart bij je lichaam, waar het warm is.”

Tot hun verbazing lukt het de vrienden het mobieltje na een uur weer aan de praat te krijgen. Weer is er enkele minuten contact met het alarmnummer. „Ik heb nadrukkelijk gezegd dat we geen grap maakten. Ook konden we toen de hulpdiensten nog eens duidelijkheid geven over de naam van onze route, de Missy Lake Trail. Robert vertelt de hulpdiensten ook dat de voeten van Diederik het zwaar te lijden hebben.

Het feit dat het mobieltje van Diederik in de onmetelijke Canadese bossen, ver van de bewoonde wereld, contact kreeg met het alarmnummer, beschouwt Robert als een regelrecht wonder. „Ook de hulpdiensten hielden dat niet voor mogelijk. Later hoorden we dat ze eerst nog dachten dat wij een soort oudjaarsgrap uithaalden toen we belden.”

Vuur

In de ijzige wildernis besluiten de twee Apeldoorners na het tweede telefoontje voorlopig op een open plek te blijven. „Op die plek zou een helikopter kunnen landen.”

Intussen zakt de temperatuur richting de 30 graden onder nul. Of ze bang waren? Robert: „Dat kun je zo niet zeggen. We zijn in die bossen geen moment in paniek geraakt of overvallen door angst. Het viel me op dat Diederik bijvoorbeeld zei: „We moeten zorgen dat we straks wel een hotel krijgen.” We dachten in de richting van oplossingen. Mogelijk zouden we de nacht in het bos moeten doorbrengen. Dat is met 30 graden vorst natuurlijk geen pretje. We overwogen de mogelijkheden om onszelf warm te krijgen. We zouden een vuurtje kunnen maken.”

Het stoken van een vuur loopt uit op een mislukking. Diederik krijgt nog wel een sigaret in de brand, maar na een paar minuten begeeft de aansteker het door de kou. „Toen besloten we dat Diederik de ene sigaret met de andere zou aansteken en dat we zo zouden proberen een vuur te maken. Ik had in mijn binnenzak nog wat papiertjes, zoals een kassabon. Daarmee zouden we proberen om wat takken in de brand te krijgen. Maar dat lukte niet.”

Tot hun grote opluchting komt de redding rond halftien. Drie agenten weten de Apeldoorners op te sporen. „We hoorden een schreeuw uit het bos. Volgens mij gebruikten ze een megafoon. Ik heb hard teruggeschreeuwd. Ik dacht: Wow, nu gaat het goed komen. Even later riepen ze dat we moesten gaan praten. Achteraf begrepen we dat op die manier de herdershond ons beter kon vinden.” Toen de agenten bij Robert en Diederik arriveerden, was de speurhond „door het dolle heen.”

Van hun redders krijgen de twee Apeldoorners, die zelf niet veel meer eten dat wat snoepsnacks hadden meegenomen, een kop koffie. Met hulp van gps-apparatuur weet de groep, banjerend door de sneeuw, de parkeerplaats terug te vinden.

Het moment staat Robert in het geheugen gegrift. „Er stonden een stuk of negen politiejeeps, een communicatiewagen en een ambulance. Rond middernacht, vlak voor nieuwjaarsdag, zei een van die agenten: „Happy new year.” Ik heb ze hartelijk bedankt voor hun hulp.”

In de ziekenwagen blijkt dat de voeten van Diederik er slecht aan toe zijn. „Alles zat aan elkaar geplakt. Ze zijn drie kwartier bezig geweest om zijn schoen en sok kapot te knippen. Zijn voet zag er uit als een bonk ijs.”

Angstig

In een klein ziekenhuis in Huntsville, tientallen kilometers verderop, wordt Diederik in een warm bad geplaatst. Zijn bangste momenten zegt Robert in dat hospitaal te hebben beleefd. „De arts zei een paar keer dat hij nog nooit zulke slechte voeten had gezien en dat er een grote kans was dat Diederiks voeten zouden moeten worden geamputeerd. Toen werd ik angstig. Achteraf bleek die man te snel een oordeel te hebben.”

Later op nieuwjaarsdag wordt Diederik overgebracht naar een brandwondencentrum in Toronto.

Zaterdag landden de twee op Schiphol. Van daar gingen ze meteen naar het brandwondencentrum in Beverwijk. De beide Apeldoorners, verbonden aan de gereformeerde gemeente, zijn wonderlijk gespaard, beaamt Robert.

De barre uren zijn voor de mannen, beiden werkzaam in de softwarebusiness, een harde les geweest, erkent Robert. „Zo doe ik dit niet meer. We hadden beter voorbereid op pad moeten gaan.” Zeker het schoeisel van Diederik was niet toereikend voor de barre weersomstandigheden. „We hadden betere schoenen aan moeten hebben. Ook hadden we meer benodigdheden voor noodsituaties moeten meenemen. Zoals een deken en spullen om een vuur te maken.”