Geplaatst:26 dec 2008 22:14 - Gewijzigd: 26 dec 2008 22:14

COLUMN JOLANDE: ‘Voordelige’ stoorzender

„Een héle goede middag, mevrouw. U maakt als een van de weinigen een práchtige kans om…”, klinkt het door de telefoon. Slijm, slijm. Paai, paai. Mijn ogen draaien naar het plafond. De telefonische ’weldoener’ zou minstens kunnen vragen of ik een heel klein stukje van mijn kostbare tijd over heb om wat reclame aan te horen. Want in feite is zijn boodschap niet anders dan gewone reclame.

„Kunt u mij ook e-mail sturen, zodat ik het nog eens rustig kan overwegen?” vraag ik. Liever een extra beetje spam dan aan de telefoon hangen en meteen gepusht worden tot een keuze. „U kunt wel kijken op onze internetsite. Maar een e-mail kunnen wij u helaas niet sturen. U bent toch een van de weinigen die uitgekozen zijn.”

Aha, geen e-mail. Ik was er al bang voor. Ze willen te graag dat ik nú ja zeg. Bij spam is de non-respons veel te hoog.

„Wij kunnen u anders ook later terugbellen”, gaat de zemelige stem verder. Krijg de kriebels. Maar goed, laat hem maandag maar terugbellen. Dan zorg ik dat ik verbaal beter bewapend ben. Na het telefoontje probeer ik mijn bezigheden te hervatten. Waar was ik ook alweer gebleven? Wat een streek, dat ik nu uit mijn concentratie ben gehaald voor zulke peanuts. Waarom geven we de telefoon altijd voorrang? Zelfs gesprekken worden er voor gestaakt.

Maar ik geef toe: de telefonist was erg aardig. Bijna te aardig. En dat is de valkuil van reclame: je geeft zo snel toe. Want zeg nou zelf, het lijkt toch allemaal prachtig? Ik glimlach maar al te vaak als ik iemand beslist nee hoor zeggen. „Maar mevróúw… wílt u dan geen voordeel?”

„Nee, meneer. Nu even niet!”

Met deze bijdrage neemt Jolande afscheid van Magneet als columnist. Jolande, bedankt!