Jacomijn Hoekman - 22 dec 2008 10:40 - Gewijzigd: 22 dec 2008 10:40

Vissen naar een tas met examens

TIENHOVEN - Hij verloor zijn tas, propvol examens, dook het water in en behoedde daarmee de leerlingen voor een herexamen. „Gelukkig was alles leesbaar. Alleen de inkt was een beetje gevlekt.”

Vrijdag 30 mei, een uur of vier. Docent J. F. Benschop van de Gomarus Scholengemeenschap in Gorinchem pakt zijn scooter en zet zijn leren tas tussen z’n voeten. Het zit er weer op, de lessen maatschappijleer en het surveilleren bij proefwerken. Al zit er nog een flinke stapel examens in zijn tas die hij als tweede corrector moet nakijken.

J. F. Benschop, docent godsdienst en maatschappijleer van de Gomarus Scholengemeenschap in Gorinchem, te midden van leerlingen van een vmbo examenklas.

De motor draait, de scooter zet zich in beweging. De zon schijnt, maar de wind is fris als hij met 50 kilometer per uur over de dijken tussen Meerkerk en Ameide rijdt. Dat mag de pret niet drukken. Straat na straat, hobbel na hobbel neemt de docent op zijn tweewielig vervoersmiddel. Tot hij over de Zouwendijk richting Ameide rijdt. Met een aardig gangetje tuft hij een bocht in. Een bocht met een verkeersdrempel. Een drempel die hij al jaren neemt. Zijn scooter vliegt met een zacht bonkje omhoog.

En dan gaat het mis. Benschop: „Mijn tas rolde tussen mijn voeten vandaan. Ik stopte snel en keek achterom. Ik zag dat de tas het dijkje afrolde en in de Zederik belandde.”

Hij rent erheen, grijpt naar een stok die aan de rand van de dijk ligt, glibbert naar beneden en probeert zijn tas op te vissen. „De stok was helaas net te kort. Ik zag mijn tas als een bootje wegdrijven. Zinkend, met de examens erin. Ik dacht: „Nu moet ik snel zijn.” Ik gooide mijn colbertje uit en ben in het water gestapt. Bij de eerste stap kwam het water middeldiep, bij de volgende voelde ik geen bodem meer.”

Benschop vangt de tas al zwemmend en klautert ermee terug de dijk op, druipnat. „Langs de weg zag ik twee auto’s staan, maar die heb ik genegeerd.” Lachend: „Ik wilde niet weten hoe de bestuurders keken.”

De docent kiept zijn tas leeg, die halfvol modderwater zit. Hij trekt zijn nog droge colbertje weer aan en tuft naar huis, zo’n 4 à 5 kilometer verderop. „Een beetje fris.”

Thuis peutert hij zorgvuldig de examens van elkaar en legt ze te drogen. „Ik maakte me zorgen over hoe ze eruit zouden zien. Gelukkig was alles leesbaar”, zegt hij, de opluchting nog hoorbaar in zijn stem. „De inkt was alleen een beetje gevlekt.”

Lees het artikel verder op www.refdag.nl.