Geplaatst:22 dec 2008 09:09 - Gewijzigd: 22 dec 2008 09:09

COLUMN MAX: Rommelig

„Als een rommelig bureau duidt op een rommelige geest, wat betekent dan een leeg bureau?” Er zijn uitspraken die ik graag mag misbruiken ten eigen bate. Deze is van Einstein. Ik ken de spreuk pas kort; hij gleed opvallend soepel naar binnen.

Ik probeer het altijd wéér: orde scheppen in de chaos. Er bestaan mensen bij wie dat vanzelf gaat. Ze werken altijd aan een opgeruimd bureau, voeren een flinterdunne tas met zich mee, zijn nooit iets kwijt en kijken meewarig naar anderen bij wie dat allemaal niet het geval is.

We zijn in huis aan het klussen: herschikking van kamers. Bij zo’n gelegenheid wil een van beide overgebleven bewoners fanatiek ruimen en ik ben het niet. Een opruimerige collega -ik zag ooit z’n thuiswerkkamer en hoorde er bij wijze van spreken m’n eigen stem galmen- zegt dan: „Man, doe niet zo moeilijk: je kunt tegenwoordig álles digitaal vinden.” Het zal best, maar die wetenschap verlost mij niet van m’n papierverlatingsangst.

Die bewaarwoede en rommeligheid gelden zowel het werk als het privédomein. Wat dat laatste betreft: ik heb het geprobeerd en zal het ongetwijfeld ooit opnieuw pogen. Je koopt professionele stapelbakjes bij de kantoorboekhandel, plakt er stickertjes op met ”opbergen”, ”betalen”, ”betaald” en ”bewaren”, maar na enige tijd beginnen op andere plaatsen toch weer veelsoortige stapels te groeien. Onduidelijk, onoverzichtelijk, onhandig, want o gruwel, de belastingaangifte komt er alweer aan en waarom liggen al die benodigdheden nu eens niet netjes bij elkaar?

Hetzelfde gebeurt op het bureau in de werkkamer. Fraaie IKEA-tijdschriftenhouders van beukentriplex, bakje memoblaadjes en een plakbandautomaat: ik kan op enig moment zo een steriele dokterspraktijk starten. Maar binnen de kortste keren ontstaan links en rechts, voor en achter, nieuwe torens van bladen, kranten en knipsels die interessant zijn en vast en zeker ooit nog eens van pas gaan komen. Is het werkblad vol, dan groeien de stapels op de vloer verder. Vallen om als ze te hoog worden, blokkeren laden en stellen zich op tussen mijn vrouw en mij: „Hoe moet ik hier in vredesnaam nog stófzuigen?” Tja meid…

Goed, we klussen wat. We ruimen op. Er gaan zelfs boeken naar de ramsj, onbestaanbaar natuurlijk. Alleen exemplaren waarvan ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid weet dat ik ze niet ooit nog wil herlezen of erin zal naslaan. Oud papier verdwijnt naar het goede doel: honderden kilo’s. „Je kunt tegenwoordig alles digitaal vinden”, zeggen ”ze”, maar ik geloof ”ze” slechts half. Weer kunnen lopen in je werkkamer is trouwens wél lekker.

Ongelezen iets wegdoen, dat valt me helemáál zwaar. Ik troost me met de gedachte dat er meer van die papierhamsters zijn: ’t zal in de genen zitten, je kunt er niets aan doen. In m’n puberjaren kwam ik bij een eminentie over de vloer -om dagenlang met z’n beide zoons te tafeltennissen- met dezelfde tic. In een hoek van zijn studeerkamer stond een stapel van minimaal een meter. Nieuw te lezen materiaal kwam onderop -tillen dus- want lezen diende wel in goede volgorde te geschieden. Ik ervaar met terugwerkende kracht innige zielsverwantschap.

Komende zaterdag staat er weer een doosje of twaalf aan de weg. De stoere mannen met de werkhandschoenen bevroeden niet welke waarde ze in handen hebben. Ziekelijk? Lees meer Einstein!

MAX