Jacomijn Hoekman - 19 dec 2008 16:18 - Gewijzigd: 19 dec 2008 16:18

„Keihard gedumpt” door vriendin

Matthias weet voor liefdesverdriet geen enkel medicijn

APELDOORN - „De eerste zes weken was ik helemaal overstuur.” Liefdesverdriet gaat een mens niet in de koude kleren zitten, hoe jong of oud je ook bent. Daar weten Hanna (18) en Matthias (18) over mee te praten.

Al een jaar lang is Hanna stiekem verliefd op Bob, voordat ze actie durft ondernemen, nu tien maanden geleden. Hanna: „Ik heb hem een brief gestuurd en uitgelegd wat ik voor hem voelde.” Bob reageert. Hij schrijft dat hij niet goed weet wie ze is, maar hij besluit dat hij wel kennis wil maken met Hanna.

Hanna: „Wat ik voor hem voelde, was zo anders dan mijn vorige verliefdheden. Die waren veel oppervlakkiger. Deze gevoelens had ik niet eerder gehad. Het was heel diep, heel warm. Het beheerste me. Tijdens mijn werk, thuis, als ik ging slapen: ik was er altijd mee bezig. Toen we met elkaar uitgingen, groeiden die gevoelens wat mij betreft alleen maar. Ik weet niet of het echte liefde was, maar het zat in elk geval diep.”

Hoe Hanna ook bidt en hoopt, de gevoelens worden niet wederzijds. Niet door de goede gesprekken. Niet door de gezellige tijd die ze samen hadden. Het gebeurde gewoon niet.

Dagboek

Na twaalf weken van kennismaking verbrak Bob het contact. Hij dacht niet dat hij na die tijd nog verliefd op Hanna zou worden. Het brak Hanna’s hart. „Zes weken lang heb ik ermee gelopen. Ik lachte bijna niet meer. Mijn beste vriendin en mijn ouders viel het ook op. Ze gaven me het advies het van me af te zetten, maar dat kón ik niet. Ik wist niet hoe ik dat moest doen. Ik heb gesprekken gehad met mijn ouders, waarin ik totaal overstuur werd. Het enige wat mij hielp was mijn gevoelens op papier zetten. Elke avond schreef ik in mijn dagboek.”

Hanna bracht haar worsteling voor God. „Ik heb Hem heel vaak gevraagd of het zo mocht zijn dat we verkering zouden krijgen. En als dat niet zou gebeuren, of ik daar dan ook vrede mee mocht krijgen. Zo makkelijk bleek het echter niet te gaan. Toen het contact verbroken werd, heb ik God dan ook gevraagd waarom ik zulke gevoelens had als ik er toch niets mee kon. Waarom moest het zo lopen?”

Inmiddels heeft Bob verkering. Hanna ziet hem bijna nooit meer, maar denkt nog steeds aan hem. „Elke keer als ik een leuke jongen zie, vergelijk ik hem met Bob. En dan word ik al niet meer verliefd. En mocht ik ooit weer verliefd worden, dan zou ik nooit meer zelf het contact opnemen. Als hij voor mij is bestemd, komt hij wel.”

Stalken

Matthias is gedumpt. „Gewoon keihard gedumpt”, zegt hij, de teleurstelling en woede nog hoorbaar in zijn stem. Maart dit jaar kreeg hij verkering met Jolinde. In juni ging het uit, ondanks de rooskleurige vooruitzichten. Matthias: „’s Middags kreeg ik nog een sms’je waarin stond dat ze heel veel van me hield. ’s Avonds riep ze me naar boven. Ze vertelde dat ze me niet meer wilde zien. Ze gaf me het kettinkje terug dat ik haar had gegeven en vroeg hoeveel geld ze me nog schuldig was. En weg was ze.”

Kort nadat de verkering uitging, kreeg Jolinde verkering met een ander. In die tussentijd heeft Matthias nog geprobeerd contact te krijgen met Jolinde. Zo stuurde hij haar een krabbel via Hyves. „Ze belde me direct daarna op en begon me uit te schelden. Ze zei dat ze me zwart had gemaakt bij haar familie en vrienden. En dat ze me nooit meer wilde zien.”

Dat is niet de enige actie van Jolinde. Nadat ze de verkering had uitgemaakt, riep ze haar vrienden op Matthias te stalken. Wat ze nog steeds met verve doen. Matthias: „Elke keer als ik een verborgen nummer zie op mijn mobiel, denk ik dat zij het zijn.”

De eerste tijd na de verkering zat Matthias diep in de put. „Jongens kunnen ook huilen, dat kan ik je wel vertellen.”

Het enige wat hem helpt zijn verdriet te verwerken, is praten met een goede kennis. En alleen zijn. „Ik heb uren gewandeld door de bossen, al piekerend. Ik ben gaan roken door de stress. Ik maakte geen huiswerk en had nergens meer zin in. Ook in leven niet.”

Matthias heeft twee maanden lang veel moeite gehad met bidden, zegt hij. „Ik dacht: God is toch goed, waarom moet er dan zoiets gebeuren? Pas sinds kort is dat langzaam veranderd. Het verdriet is een beetje gesleten en ik weet dat God mij ermee wil helpen, dat Hij ook blijdschap geeft.”

Of hij Jolinde mist? „Nog steeds”, geeft hij toe. „Al ben ik boos, ik houd toch ook nog van haar. Ik mis haar. Ik voel me alleen. Maar de eerste tien jaar hoef ik geen meisje meer. Ik ben wantrouwig geworden. Het doet zo veel met je, als een ander je dumpt. Dat is vreselijk. En er is geen medicijn voor, dat is het ergste.”

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------Over liefdesverdriet wordt weleens lacherig gedaan, zegt hulpverlener Jan Jaap Pols. Maar dat is onterecht, vindt hij. Wat is liefdesvedriet? Wat doet het met jongeren? En vooral: hoe kun je er het beste mee omgaan? Pols geeft een reactie.

Liefdesverdriet is een heel ingrijpend gevoel: je voelt je down, angstig en onzeker. Soms zijn er wanhopige gedachten, in de trant van „het komt nooit meer goed.”

Het maakt natuurlijk uit hoe en wanneer een verkering wordt uitgemaakt. Als je jong bent en liefdesverdriet valt samen met een levensperiode waarin je veel vragen en onzekerheden hebt over jezelf dan komt de klap harder aan.

Ook de manier waarop de verkering is uitgegaan maakt verschil. Uitmaken van een verkering is lastig. Sommigen jongeren stellen de moeilijke boodschap uit en laten hun bedenkingen voelen, zodat ze het niet hoeven te zeggen. Of nog erger: ze wachten tot ze verliefd zijn op een ander. Dan is het makkelijker om het te zeggen, maar komt natuurlijk erg bot over.

Er zijn een aantal fases van liefdesverdriet:

-Eerst is er ontkenning. Je gaat door met je leven alsof er niks aan de hand is. Gewoon de knop omdraaien en blijven werken, leren, sporten. Op deze manier voel je je niet verdrietig. Niemand in je omgeving merkt eigenlijk iets aan je. Meestal gaat dat even goed. Totdat je weer bij je positieven komt: het is uit! Plotseling ben je tot niks meer in staat. Je wordt boos en voelt je genomen. Een beetje boos worden is ook niet slecht.

-De tweede fase is pijnlijk. Het is de fase van aanvaarden. Onder ogen zien dat de verkering voorbij is. Deze fase gaat gepaard met veel verdriet, pijn en het gevoel van ontreddering.

Sommigen hebben de neiging om zich terug te trekken. Dat kan goed zijn, maar maak het niet te extreem. Het is ook goed om erover te praten met een goede vriend of vriendin.

Schrijf je gevoelens desnoods op als je praten moeilijk vindt. Uit je gevoelens voor God. In het gebed kan je verdriet voor de Hem neerleggen.

Probeer in te zien dat het waarschijnlijk niet meer goed komt. Hem of haar een brief of e-mail schrijven waarin je je gevoelens verwoordt is ook een goed idee. Het lucht op.

Blijf niet hopen dat de ander na een tijdje in gaat zien dat het met jou eigenlijk heel leuk was. Het is belangrijk om realistisch te zijn. Hoe meer je dat bent, hoe sneller je door kunt gaan met je leven en hoe sneller het verdriet weg zal ebben. Want dat gebeurt uiteindelijk, al lijkt dat soms van niet!

-De derde fase is afsluiten. Zonder afsluiten of loslaten kan je niet verder in het leven. Dat is heel lastig. Hoe zal het zijn zonder hem of haar? Red ik het wel? Tijd heelt wonden. Als je de tijd zijn werk laat doen dan wordt het steeds minder moeilijk. Je kunt het verdriet dan een plaatsje geven, zeggen we wel. Daarna kan het zelfs beter met je gaan dan ooit. Misschien kan je na een tijdje zelfs weer glimlachen om een leuke herinnering aan je ex.