Jacomijn Hoekman - 18 dec 2008 15:14 - Gewijzigd: 18 dec 2008 15:14

„Als je steeds opnieuw moet beginnen, ga je kapot”

„Meer dan de helft van de jongeren die hier zitten, is over zestig jaar nog afhankelijk van het Leger des Heils.” Joachim (16), een dakloze jongere uit Alkmaar, ziet zijn toekomst somber in.

Sinds een halfjaar woont Joachim in een opvanghuis van het Leger des Heils, een etage van een flatgebouw in Alkmaar. Hij bewoont daar een kleine kamer.

Als hij vier is, scheiden zijn ouders. Daarna heeft hij jarenlang geen contact meer met zijn vader. Intussen wordt bij hem MCDD -een vorm van autisme- geconstateerd. „Ik kan me daardoor moeilijk aan regels houden”, zegt hij.

 

Aan zijn moeder de taak Joachim in haar eentje in het gareel te houden. Als Joachim 9 jaar oud is, raakt hij betrokken bij een vechtpartij op school. „Een hele groep jongens liep achter me aan en schold mij uit. Ik draaide me om en pakte de aanstichter van het stel vast. Ik schopte hem verschillende keren op zijn hoofd. Toen ik thuis kwam, zei mijn moeder: „Je wordt uit huis geplaatst.” Dat kwam hard aan. Ik had het totaal niet zien aankomen. Pas achteraf zie ik dat ik het leven van mijn moeder al heel lang onmogelijk maakte.”

De GGZ plaatst Joachim in Triversum, een centrum voor kinder- en jeugdpsychiatrie in Alkmaar. Daar blijft hij 24 maanden; 3 maanden ter observatie, 21 maanden voor behandeling. Dan kan hij weer naar huis. Eventjes. „Na drie maanden moest ik weg. Ik ging van crisisopvang naar crisisopvang. Tot ik in Antonius, een instelling voor moeilijk opvoedbare kinderen, terechtkwam.”

Nog geen halfjaar later -op zijn 14e- belandt Joachim achter de tralies. „Ik kon niet meer in Antonius blijven. Er werden leugens over mij verteld. Ze zeiden dat ik erge dingen had gedaan. Dat ze mij daarom 24 uur per dag in de gaten moesten houden. Dat konden ze niet. Ik werd daarom naar de jeugdgevangenis gestuurd. Daar moest ik drie maanden vastzitten ter observatie. Daarna zou ik vrijgelaten worden. Toch heb ik daar dertien maanden gezeten, omdat er geen plek voor mij was in een andere instelling. Na dertien maanden heeft mijn moeder mij daar weggehaald. Ze zei: Het is genoeg geweest, jullie zorgen niet voor ’m.”

In de gevangenis moet Joachim zijn weg zien te vinden tussen criminelen, drugsdealers en jongens die anderen hadden verkracht of zelfs vermoord. „Dat is raar, zeker als je 13 bent. Daar, in de gevangenis, heb ik geprobeerd mezelf van kant te maken. De mensen zijn niet echt vriendelijk daar, weet je. Ik werd soms letterlijk door mijn kamer geschopt.”

Lees dit verhaal verder op www.refdag.nl.