Bas van Dijk - 12 dec 2008 19:57 - Gewijzigd: 12 dec 2008 19:57

„Het mooiste en intiemste heb ik weggegeven”

APELDOORN - „Ik heb m’n lichaam helemaal aan hem gegeven. Als ik eraan terugdenk, word ik misselijk en krijg ik het ijskoud. Ook al was ik er zelf bij. Ik heb spijt, spijt als haren op mijn hoofd.” Heleen was zeventien, haar vriend vier jaar ouder toen ze elkaar leerden kennen. Een jaar lang hadden ze verkering. Toen ging het uit. „Dat we seks hadden zonder getrouwd te zijn, is voor mij een loden last.”

„Onze verkering begon standaard, zou je kunnen zeggen. Ik kwam hem tegen in de vriendenkring. We zagen elkaar af en toe en we hadden mailcontact. Op een gegeven moment hadden we officieel verkering.

Onze omgang was in het begin echt leuk. We leerden elkaar stukje bij beetje meer kennen. Ook lichamelijk. Maar op dat gebied ging het veel sneller. Het bleef echt niet bij stevig knuffelen. We hadden niet zo vaak samen op de slaapkamer moeten zijn. Op een gegeven moment gingen onze kleren uit. We gingen steeds een stapje verder. We wisten dat we de grens verlegden, maar toch gingen we door, we konden niet meer terug. Het was spannend en opwindend.

Uiteindelijk gingen we over dé grens. We hadden geslachtsgemeenschap. We wisten dat het niet goed was wat we deden, we namen ons na de eerste keer voor om het niet meer te doen. We baden wel tot God of Hij ons daarbij wilde helpen, maar we gaven ons toch steeds weer over aan de lichamelijke begeerte.

Uiteindelijk bestond onze relatie alleen nog maar uit lust. Elkaar leren kennen? Lichamelijk wisten we alles van elkaar, maar verder? We kwamen echt niet meer toe aan het ontdekken van elkaars karakter en het leren kennen van de gezinnen waar wij uit komen.

Bidden en over geestelijke dingen praten met elkaar werd steeds moeilijker. Onze omgeving wist van niets, daar zorgden we wel voor. We bedachten toen niet, waar ik nu elke dag aan moet denken, wat in Spreuken 5 staat: eens iegelijks wegen zijn voor de ogen des Heeren en Hij weegt al zijn gangen.

Voorbehoedsmiddelen gebruikten we niet. We voelden dat we dan helemaal geen grenzen meer zouden hebben. Ik geef mijn ex-vriend niet de schuld. Hij was ouder dan ik en had zijn verantwoordelijkheid moeten nemen, dat wel. Maar ik was er zelf bij.

Op een gegeven moment merkte ik dat we emotioneel steeds verder van elkaar verwijderd raakten. Er ontstond wrijving, ik ergerde me aan hem. Ik ontdekte dat we helemaal niet bij elkaar pasten. Ik voelde dat het niet goed zou gaan als ik altijd met hem zou moeten leven. Maar ik had wel het mooiste en intiemste van mezelf aan hem gegeven. Dat woog als een loden last op me. Toch heb ik het uitgemaakt. Zo konden we niet verder.

Als ik er nu aan terugdenk, vraag ik me af: Hoe kon ik toch zo dom zijn? Waarom heb ik me niet ingehouden? Ik was er nog helemaal niet aan toe, ik beleefde niet de veiligheid en geborgenheid die je pas binnen het huwelijk kunt hebben. Ik heb het mooiste geschenk van God -geslachtsgemeenschap binnen het huwelijk- zelf vergooid. Soms zit ik er echt van in de put. Ik heb spijt, spijt als haren op mijn hoofd.”