COLUMN MAX: Ongewenst intiem
Het Canadese hooggerechtshof bepaalde onlangs dat erg dikke mensen in Canada recht hebben op twee vliegtuigstoelen voor de prijs van één. Ik prijs het hof voor zo veel wijsheid.
Drie Canadese airliners gingen in hoger beroep tegen het besluit van de vervoersautoriteit om zeer gezette mensen indien nodig twee stoelen te bieden. Ze verloren hun zaak voor de zomer al bij een federaal hof en nu dus bij het hooggerechtshof. Daarmee kwam definitief meer ruimte beschikbaar voor het zitvlees van de corpulentere passagier op alle binnenlandse vluchten in Canada.
Praktisch heeft deze maatregel zeker nog wel wat voeten in de aarde. Want hoe meet je de omvang van iemands achterwerk zonder dat daar gênante vertoningen van komen? Moeten kandidaten plaatsnemen in een meetstoel en krijgen ze de bonus als ze er door de brandweer uitgezaagd moeten worden? Gaan luchtvaartfunctionarissen een meetlint om elke XXXL-bottom leggen en keiharde cijfers omroepen? Schattingen op het oog lijken me ook riskant: dat wordt oorlog bij het inchecken. „Kijk jij naar jezelf met je dikke…”
Onderwijl ben ik warm voorstander van wereldwijde invoering van deze natuurlijke selectie en bevoordeling van ruim bemeten luitjes. Dat word je vanzelf als je een keer langdurig klem zit.
Het is op een reis naar het Verre Oosten: twaalf uur vliegen. Mijn reisgenoot, prima kerel verder, valt in genoemde categorie. Oké, er gingen op doktersadvies tientallen kilo’s af, maar er bleef genoeg over om onophoudelijk ongewenst intiem te zitten. Links van mij een frêle Japanse vrouw, rechts bij het raam mijn kingsize reismaat en ik -van nature ook al niet de kleinste- hang ergens in het midden. Ver naar links overhellend, als een kokospalm bij windkracht 10. De Japanse blijft vriendelijk, echt.
Iedereen mag blind van mij aannemen dat dat vreselijk zit, een halve etmaal lang. Een lege stoel elders is niet voorhanden, de Boeing zit tjokvol. Mijn suggestie aan rechts om voor terug één businessclassticket te boeken, stuit af op het enorme prijsverschil. Zo’n dure stoel boven in de 747-bobbel, tja, daarvoor moet je minimaal drie oliebronnen bezitten of je baas moet zo mal zijn te willen dokken en de mijne is dat niet.
Eén ding weet ik zeker: terug gebeurt me dit niet opnieuw. Voor de retourvlucht schiet ik op Narita Airport in Tokio de eerste de beste lady-in-blue aan om haar beleefd maar ook zeer beslist mijn kwestie voor te leggen. Warempel, ik vind meteen gehoor, ze past er discreet een mouw aan. Het kan ook makkelijk omdat het toestel niet helemaal is volgeboekt. Maar toch: hulde aan de zwaan!
Met z’n tweeën op drie stoelen bij de nooduitgang. Dat vervolgens alle Japanners in het dwarse gangpad trouw hun rek- en strekoefeningen ter voorkoming van trombose komen doen: een kniesoor die daarop let. Op aanstichten van m’n buurman neem ik twee cola’s met een flinke scheut whisky: tegen alle luchtreisadviezen in. De oost-westoversteek van Rusland mis ik geheel, pas ergens boven Duitsland ontwaak ik, zeer verkwikt. De aanblik zal ongetwijfeld onnozel zijn geweest, dat heb ik ervoor over.
Dikke mensen op twee stoelen voor de prijs van één, ik ben er vóór. Maatschappijen mogen me bellen, ik wil meehelpen met het uitknobbelen van discrete selectiecriteria. Daar moet iets op te vinden zijn zonder dat er bloed vloeit bij de incheckbalie.
Max
Er zijn nog geen reacties geplaatst.