Geplaatst: 3 dec 2008 13:16 - Gewijzigd: 3 dec 2008 13:16

Verloren zoon als voorbeeld

Al dertig jaar lang ziet Aart Fraanje (68) uit Den Haag het huis van bewaring in Scheveningen vanbinnen. Als pastoraal vrijwilliger ontmoet hij jongeren die, hoe jong ook, soms al veel op hun kerfstok hebben.

Draagt u als pastoraal werker ook bij aan gewetensvorming bij jongeren?

„Absoluut. De gewetensvorming moet bij veel van de jeugdige gevangenen nog beginnen, bij wijze van spreken. Hoewel velen van degenen die voor protestants of katholiek pastoraat kiezen ooit op een zondagsschool of christelijke basisschool hebben gezeten. Hoe vaag ook, maar ze hebben dan toch morele vorming meegekregen.”

Wat was úw benadering van jonge gedetineerden in dertig jaar gevangenispastoraat?

„Wat er ook gebeurd is en hoe, waarom je zit, het maakt niet uit. Er is een uitweg. Met God, naar God. En sluit je aan bij een kerkgemeenschap.”

Aansluiten bij een kerkgemeenschap?

„Ja, dat is heel belangrijk. In een kerkgemeenschap kom je alle geledingen van de samenleving tegen. Je hebt houvast aan mensen. Ik wil tegelijk benadrukken dat het belangrijk is bij welke kerk of geloofsgemeenschap je aansluiting zoekt. In veel gevallen kan het een domper worden, en dat kunnen jonge delinquenten helemaal niet gebruiken. Het is belangrijk dat de christenen waar je bij terechtkomt niet kijken naar je verleden, maar naar de toekomst. Hoe je met God een nieuw leven kunt beginnen. Een warme, hartelijke benadering, dat hebben gedetineerden nodig.”

De jongeren zíjn geen probleem, ze hébben een probleem. Ik gebruik daar graag Bijbelse voorbeelden bij. Van de verloren zoon, die afdwaalde, maar door zijn vader met open armen ontvangen werd. Of van de bezetene van Gadara. Hij werd door iedereen gemeden en leefde als een verstotene. Jezus zocht hem op, waardoor zijn leven radicaal veranderde. Dát is de boodschap die ze nodig hebben.”