Jacomijn Hoekman - 29 nov 2008 09:15 - Gewijzigd: 29 nov 2008 09:15

„Als ik een huis had, kocht ik een stofzuigrobot”

Arno Franken.

„Zelf heb ik nog nooit gestofzuigd”, biecht hij eerlijk op. „Maar ik heb mijn moeder wel vaak bezig gezien. Toen dacht ik: dat moet makkelijker kunnen.”

Het balletje begon te rollen toen zijn moeder na een hele dag weg te zijn geweest moe thuiskwam. Ze moest nog stofzuigen. „Ik zei: „Ma, je hebt ook stofzuigrobots, hoor.” „Die zijn duur”, zei mijn moeder.” Arno kroop achter de computer en ging op onderzoek uit. „Het viel best mee met die prijzen. Er zitten dure tussen, maar voor de robotstofzuigers van Roomba ben je net zo veel kwijt als voor een goede Mielestofzuiger: zo’n 300 euro.”

Arno, die al vaker websites bouwde, begon een webshop, roboti.nl. „Ik heb de importeur van Roombastofzuigers in Nederland benaderd, ben naar de Kamer van Koophandel en naar de Belastingdienst gegaan. Sinds oktober ben ik officieel verkoper.”

Tadaa, zo makkelijk is dat dus. Of niet? „Eigenlijk wel. Mensen bellen mij op als ze interesse hebben in mijn product. Ik stuur de stofzuiger soms op zicht naar hen toe. Als het in de buurt van Hendrik-Ido-Ambacht is, geef ik zelf een demonstratie. Meestal kan ik het gewoon rechtstreeks verkopen.”

Inmiddels heeft Arno vijftien stofzuigrobots verkocht. Dat valt ’m alles mee. „De eerste week nadat mijn website in de lucht was, kwamen de bestellingen al binnen. En dat terwijl het een luxeproduct is en het vertrouwen in de economie weg is. De kosten die ik moest maken, heb ik alweer terugverdiend. Alles wat nu binnenkomt is winst.”

De Roomba is een rond apparaat met borstels. In de borstels zitten sensoren die het vuil opsnorren. De robot volgt een eigen patroon bij het schoonmaken van een ruimte. Arno: „Als je hem aan het werk ziet, denk je: Wat voert dat ding uit? Maar de robot gaat ongeveer vier keer over dezelfde plek en stopt pas als de sensoren geen rommel meer kunnen vinden.”

Enthousiast: „Heel veel kennissen vragen om een demonstratie, maar daar heb ik eigenlijk geen tijd voor. Ik ben erg druk met school. Ik zit in vwo 6.”

Hoe tevreden Arno ook is met zijn bedrijfje, hij peinst er niet over hier later mee door te gaan. Een leuke bijverdienste is het, meer niet, vindt hij. De Technische Universiteit in Delft, dat trekt hem meer. En of hij later nog eens een eigen onderneming krijgt, ziet hij dan wel weer.

Of zijn moeder ook overstag is gegaan? „Als ik ’s morgens rond 9 uur de deur uitga hoor ik ’m soms al zoemen”, zegt Arno. „We gebruiken hem veel. Als ik een eigen huis had, wist ik het ook wel. Het scheelt veel tijd en je hebt er geen omkijken naar.”

Dit is deel 10 in een serie.