Geplaatst:28 nov 2008 22:53 - Gewijzigd: 28 nov 2008 22:53

COLUMN JOLANDE: Arme straatveger

Met wild geraas komen de borstels dichterbij. Mijn blik is op de grond gericht. Gretig zuigt het lawaaiige apparaat afgevallen boombladeren weg. Snoeppapiertjes, zakdoeken, memoblaadjes, lollystokjes, plastic zakjes…

Het ene moment liggen ze er als een doorn in het oog. Het andere moment zijn ze weg. Alleen de geplette kauwgom overleeft de zuigkracht van de machine en de massage van de ruwe haren. Helaas. Dat laatste doorntje in mijn oog had ik ook graag zien verdwijnen.

In een strakke baan komt de straatveger op me af. Hij kachelt langs het bankje waarop ik zit, slurpt met de zuiger aan mijn veters en geeft met de borstels de neuzen van mijn laarzen een goede beurt. Verbaasd kijk ik op en zie nog net het achterhoofd van een allochtone arbeider die zijn werk blijkbaar erg serieus neemt. Hij kijkt achterom en glimlacht. Vriendelijke man.

Nog geen minuut later loopt er een kroket etende studente langs. Het servetje heeft ze niet nodig. Ze gooit het weg. Langzaam dwarrelt het naar de grond. Jammer voor de allochtone straatveger. Dat is nog eens ”eer van je werk hebben”…

Maar de man blijkt een harde werker te zijn. Nog geen minuut later is hij terug en verdwijnt het servetje als sneeuw voor de zon.

Ik laat mijn ogen over het station dwalen. Hier en daar zie ik politieagenten, conducteurs, machinisten en nette heren met koffertjes lopen. Op een eenzaam perron staat een stewardess, strak in het pak. Het lijken me stuk voor stuk mensen met uitdagende banen. Ze genieten aanzien, status. Tussen hen door schuifelt nog steeds de straatveger. Wie wil nou zo’n baan?

„Kon die arme straatveger maar een betere baan krijgen”, hoor ik die mensen al denken. Maar ik weet niet of hij dat wel wil. Dankzij hem heeft het station nog enig aanzien: zonder al die rommel. Ik heb nog niemand met zo veel verve zijn baan zien vervullen als hij. Hopelijk is hij dit met me eens: „Arbeid adelt.”