Bas van Dijk - 22 nov 2008 07:44 - Gewijzigd: 22 nov 2008 07:44

„Nog zie ik heur zomerblonde haar”

Hoe laat je ’t merken en hoe vraag je het?

APELDOORN - In het grote pand van het RD in Apeldoorn werken tientallen journalisten. Ook onder hen zijn er die hun liefdesverhalen koesteren. Voor geen goud zullen zij ze prijsgeven aan de buitenwereld. Toch lichtte een drietal van hen voor Magneet een tipje van de sluier op. Over een teil water die de vlam van verliefdheid niet kon doven, een aanzoek zo lang als een referaat en zweten op het eerste mailtje.

„Nee, nee, absoluut mijn naam er niet bij.” Duidelijk. Deze journalist wil uiterste discretie als het gaat over z’n eerste liefde. „Hoe het ging?” De twintiger lacht. „We werkten op een beurs nog geen 30 meter van elkaar in een stand. We keken een keer naar elkaar en toen was het raak. Haha, ja, zo begon het eigenlijk. Voor ik het wist was ik tot over m’n oren verliefd.”

Het eerste mailtje naar z’n grote liefde kan hij zich nog goed herinneren. „Het duurde echt heel lang voor ik dat mailtje goed vond. Dat was echt zweten, jonge. Ik was bang dat ik het verkeerd zou zeggen.” Twee maanden deed hij erover voor hij verkering vroeg. Na twee rondjes om het Henschotermeer bij Woudenberg kwam het hoge woord eruit. „Op een bruggetje zei ze ja.” Een liefdesgeschiedenis zoals het hoort: oogcontact, verliefd raken en daarna verkering krijgen.

Referaat
Op de een of andere manier is de grote vraag of ze verkering wil een zaak van lange adem. Een jonge vrouwelijke redacteur wil er voorzichtig wat over kwijt. Met instemming van haar geliefde. „We hadden al een keer met elkaar zitten praten in het vliegtuig, na een conferentie in het buitenland. Het klikte tussen ons.” De verliefde jongeman liet haar niet met rust en bestookte haar geregeld met de vraag of ze eens bij hem langskwam. „Tot-ie op een dag vroeg of hij ’s avonds bij mij langs mocht komen en ik daarvoor met hem wilde eten. Toen zei ik gelijk ja.”

Na het etentje (de details daarover ontbreken) wandelden de twee wat bleu naar huis. Maar hij vermande zich en stak van wal. „Zomaar op straat begon hij aan me te vragen of ik verkering wilde. Hij deed er lang over, het leek wel een kwartier. Maar bij de eerste regel van z’n referaat wist ik al wat-ie ging vragen.” Lachend: „Ik heb ’m gewoon uit laten praten en ja gezegd.” Volgens hem doet ze aan geschiedvervalsing. „Na drie vragen was ik al zover. Dat kun je toch geen referaat noemen…”

Afwasteil
„Vooruit dan maar”, stemt een andere journalist na enig aandringen toe. „Maar volledige anonimiteit dient gegarandeerd te zijn, zowel uitpandig als inpandig.” Krasse, bijna dreigende taal; hier kan niet gesjoemeld worden. Misschien vanwege de wat afwijkende gang van zaken waarover hij vertelt. Tot troost voor degenen bij wie het allemaal ook nogal merkwaardig gaat. „Ik kan me haar gezicht van de allereerste ontmoeting bij een Bijbelstudie nog haarfijn herinneren. Bewonderend keek ik af en toe naar haar smalle koppie met de blonde lokken erlangs.” Tot zover aardig herkenbaar en glashelder: deze jonge vriend was onmiddellijk smoorverliefd. In het studentenhuis vond later weer een ontmoeting plaats, van geheel andere aard. Zij - nuldejaars- wekte de snurkende senior student door water uit een colablikje over hem heen te gieten. „Ze liet me simpelweg geen andere keus dan het afwasteiltje boven haar hoofd leeg te kiepen.”

„Ik had meteen spijt”, bekent de redacteur ruiterlijk. „Nog zie ik de blik waarmee ze me aankeek, terwijl het water heur zomerblonde haar drie tinten donkerder maakte.”

De uitslag van dit watergevecht was verrassend. „Ze keek niet boos. Eerder sprankelend van ongeduld voor de volgende krachtmeting.” De inmiddels gelukkig getrouwde journalist lacht. „Er volgden inderdaad vaker krachtmetingen. Sterker, ze duren voort tot de huidige dag. Lucky me.”

Zo laat je merken dat je verliefd bent
* Zoek oogcontact. Niet overdreven natuurlijk, maar kijk gerust iets langer dan je naar anderen doet. Als de ander je blik ook even wat langer beantwoordt, wijst dat in de goede richting.

* Stuur een kaartje of een mailtje.

* Zorg dat je in de buurt bent van hem of haar.

* Ben je in de buurt en is er gelegenheid, probeer dan een praatje te maken.

* Houd het netjes. Vurig, met glimmende oogjes aanstaren, stapels kaarten en tientallen mailtjes in een week verzenden, er achteraan lopen als een jong hondje: het is claimen en werkt juist averechts.

* Worden je hints niet beantwoord? Rustig aan, de een heeft er wat meer tijd voor nodig dan de ander. En, eerlijk is eerlijk: misschien is hij of zij níét verliefd op je, en is deze persoon niet voor jou bestemd.

De grote vraag
* Nodig de ander niet bij je thuis uit om het te vragen. Stel dat deze nee zegt, dan kan hij of zij het gevoel hebben geen kant op te kunnen. Je brengt de ander in een psychologische underdogpositie.

* Ga lekker ergens samen wandelen. Klinkt misschien standaard, maar het is een beproefde methode.

* Waarom zou je om de vraag heen draaien? Denk je dat de ander niet snapt wat je wil vragen?

* Als je niet zeker weet of de ander ja gaat zeggen, wees dan voorzichtig met een ludieke locatie. Het is natuurlijk grappig als je het vraagt terwijl de persoon van je dromen naast je in de skilift zit, maar hij of zij zal maar nee zeggen en het duurt nog een poos voor je weer stopt…

* Waardeer het als de ander bedenktijd vraagt of in ieder geval voorzichtig is. Haast is zelden goed, en helemaal niet bij het zoeken van een partner.

Dit is deel 2 in een serie over verliefdheid, liefde en verkering. Volgende week deel 3.