Geplaatst:19 nov 2008 08:20 - Gewijzigd: 19 nov 2008 08:20

Eeuwigheid

Het is dit jaar op zaterdag 29 november oudejaarsdag. Wist u dat? Ik maak echt geen grap. Daar is het onderwerp van dit stukje niet naar. Het heeft wel te maken met de heilige tegendraadsheid van de christelijke kerk. Ze is namelijk naar haar wezen progressief. Mogelijk is dat voor u het laatste wat u van haar verwacht. Hele legerscharen kerkmensen krijgen bij het horen van het woord ”progressief” spontaan rillingen. Nee, wij zijn behoudend, beste man. En goed ook.

Toch loopt de kerk vóór op de wereld. Want aanstaande zondag is het de laatste zondag van het kerkelijk jaar. En na de oudejaarsavond op 29 november begint op de zondag daarna het nieuwe jaar. Advent. Hij komt! De berijming van de 98e Psalm doet het met nadruk over: Hij komt! „Om d’aard te richten, de wereld in gerechtigheid.” En denkend aan dat nieuwe jaar -ik kan het niet helpen, ondanks alle donkerheid in de wereld en in de kerk- is het voor mij alsof de Geest zegt: jaar van het welbehagen des Heeren, Annus Domini. De tijden zijn van God.

Nu realiseer ik me dat een deel van mijn lieve lezers (m/v) misschien weinig wordt aangesproken door de gedachte van een kerkelijk jaar. Hoor ik u mompelen? Vort met al dat liturgische gedoe, zeker gekleurde kleedjes aan de preekstoel en zo… Ho, ho, niet zo doordraven. Liever een beetje doordénken. Die twee gaan namelijk zelden samen. We hebben het hier wel over een oude en eerbiedwaardige traditie. De kerk is altijd met het nieuwe bezig, gericht op de toekomst. Terwijl wij er vaak een genootschap van maken dat achterom zit te kijken en te spinnen over tijden die beter waren. Toen je nog bekeerde mensen had, en nog een hele hand vol van zulk soort opmerkingen. In de regel erg opwekkend allemaal. Inspirerend voor de jongeren, dat ook. Peper het ze maar goed in. Want zelf ben je niet bekeerd, natuurlijk niet. Onbekeerd, dat is gewoon. Bekeerd, dat is heel bijzonder.

We moeten een hartig woordje met elkaar spreken. Hebt u toekomst? Waar gaat het heen? Nee, niet met de wereld of met de kerk. Met u. Met jou. Moet veel zware praat een klare narigheid verhullen? Dit, dat u en jij zonder Christus bent? En dus zonder God en zonder hoop in deze wereld? En dat derhalve de Toekomst nog lang, lang, lang mag uitblijven. En terwijl u almaar zegt dat er met een mens wat gebeuren moet, gebeurt er niets…

Wees eens eerlijk. Dit bijna verlopen jaar van het welbehagen Gods is alles bij het oude gebleven? Nooit eens verlangd naar God? Nooit de liefde van Hem tot in je botten ervaren? Nooit schuldenaar voor God geworden? Terwijl de Heere u en jou voortdurend heeft nagelopen. Terwijl het Evangelie van Jezus Christus en Die gekruisigd u is verkondigd? Waar moet het heen als „wij op zo’n grote zaligheid geen acht slaan?”

In Duitsland noemen ze de laatste zondag van het kerkelijk jaar de Ewigkeitssontag, de zondag van de eeuwigheid. Men gedenkt de gemeenteleden die in het afgelopen jaar zijn gestorven. Ook in onze gemeenten is dat hier en daar gebruik. De namen worden genoemd. In sommige gevallen worden de familieleden voor die dienst uitgenodigd. Komen misschien alle „oudste en jongste” zonen nog eens thuis langs. Wie weet om te blijven of misschien wel, hoewel ze er altijd waren maar „nooit een bokje gegeven werd” (Luk. (is0(

15:29), toch nog Thuis te komen. Weet u wat Vader zegt? „Men behoorde dan vrolijk en blijde te zijn…” Op de zondag. En hoezeer dan in Eeuwigheid!

Ds. A. Beens, Barneveld