Geplaatst: 7 nov 2008 22:35 - Gewijzigd: 7 nov 2008 22:35

Column Jolande: Tijdverdrijf

Heb je een avondje niets te doen? Een dagje niets te doen? Het maakt niet uit. Tijd is snel ingevuld.

Ik schaam me om het te zeggen, maar ééns heb ik mijn tijd wel erg nutteloos besteed. Heel, heel erg nutteloos. Beregezellig en avontuurlijk, maar toch ook waardeloos. Het kwaad is geschied. Ik heb slechts een herinnering aan een bepaald niet hoogstaand dagje uit.

Het gegil! Zwaaiende armen. Plakkende, mierzoete roze suikerspin. Dit zijn enkele indrukken.

Maar het gaat verder. De belevenis op zich is behoorlijk indrukwekkend, vooral voor een watje. Want dat ben ik, vooral omdat ik niets gewend ben. Zonder enige ervaring stap ik in de hoogste achtbaan van het park. Ik weet niet of ik het wil, ik drentel achter mijn schoolmaten aan.

Aarzelend klik ik de riem vast en dan gaat het gevaarte omhoog. Hoger. Hoger… De wereld verwijdert zich onder mijn voeten. Dan is het moment van de val daar. Verstijfd klem ik me vast aan de rand van het wagentje. Dit is eng. Ik heb het nog niet bedacht of we vallen met duizelingwekkende vaart naar beneden. De adrenaline schiet als een stroomstoot naar mijn haarwortels. De wagen voelt als een aanbeeld aan mijn riem. En mijn medepassagiers maar schreeuwen. Hoe kun je nú geluid uit je strottenhoofd krijgen? Ik klem mijn tanden op elkaar en knijp mijn ogen dicht. Mijn maag blijft voor mijn gevoel ergens in de lucht hangen.

Enkele bloedstollende ogenblikken later sta ik ineens weer op de grond. Met knikkende knieën stap ik uit en loop ik langs een scherm. Daar zie ik een foto van mezelf. Twintig tanden bloot. Twee centimeter tandvlees zichtbaar. Lippen in de vorm van een rechthoek. Ik lach als een boer die kiespijn heeft.

Als je me vraagt of het een vervelende dag was, zeg ik: „Nee.” Als je me vraagt of ik tegen adrenaline ben, zeg ik: „Nee.” En als je me vraagt of dit ijdel vermaak van belang geweest is in mijn leven, zeg ik nog eens: „Nee!”