Geplaatst: 3 nov 2008 16:09 - Gewijzigd: 3 nov 2008 16:09

COLUMN SEBASTIAN: Rommelmarkt

In elk zichzelf respecterend dorp wordt minstens één keer per jaar een ouderwetse rommelmarkt gehouden. In mijn woonplaats was het zaterdag weer zover.

Ik hoef er mijn huis niet voor uit om -vaste prik- op de eerste zaterdag van november te kunnen genieten van een bonte verzameling mensen die hun geluk komen beproeven op de enige echte rommelmarkt van het dorp. Vanuit de warme woonkamer heb ik een magnifiek uitzicht op wat zich aan de overkant van de straat afspeelt.

Het grote genieten begint al op donderdag, als het uitnodigende reclamebord bij het organiserend kerkelijk centrum verschijnt. Alleen de simpele mededeling dat hier, op deze plaats, aanstaande zaterdag weer dé rommelmarkt voor groot en klein wordt gehouden, geeft al een feestelijk gevoel.

Op vrijdag neemt de spanning toe: aanhangers met hoogopgestapelde tafels, stoelen en banken rijden voor. Elk jaar verbaast het me hoe groot de meubelvoorraad is. Wat doen we met z’n allen makkelijk afstand van onze spulletjes. Soms dan.

Op vrijdag verschijnt ook de houten oliebollenkraam. De bakkers openen dezelfde dag nog het loket, want hun lekkernij is razend populair.

Op zaterdagochtend zijn vele vrijwilligers voor dag en dauw in de weer om de laatste voorbereidingen te treffen. Bijvoorbeeld het spannen van rood-witte linten om vroege vogels op gepaste afstand te houden.

Vroege vogels zijn er elk jaar genoeg. Uit het dorp, maar ook uit de wijde omtrek. Het zijn de echte sjacheraars, op zoek naar waardevolle spullen, om ze tegen betaling van een habbekrats voor de neus van het grote publiek weg te kapen.

Klokslag halftien verdwijnen de linten en is het in een mum van tijd een gekrioel als in een mierennest. Sommigen slenteren over de markt, anderen snellen op hun doel af. Wie om halfelf komt, weet zeker dat de echt mooie dingen al verdwenen zijn. Maar goed, dan is er altijd de oliebollenkraam nog.

Ook voor de kinderen in de buurt is de rommelmarkt een jaarlijks hoogtepunt. Een dagje gratis vermaak. Wie niets koopt, amuseert zich toch. Bijvoorbeeld door te neuzen in oude boeken of getuige te zijn van ordinair afdingen op toch al belachelijk lage prijzen.

Dat afdingen is een verhaal apart. Soms lukt het iemand om een tientje van de 30 euro voor een knap gestoffeerde stoel af te krijgen. Soms niet. Dan is de verkoper onverbiddelijk: 30 euro, en anders laat je hem staan! Dat klinkt stoer, maar blijkt achteraf niet altijd verstandig.

’s Middags om drie uur, tegen het scheiden van de markt, staat de bewuste stoel er nog. Er rest slechts één ding: in de kraakwagen ermee. Want dat is steevast het einde van elke rommelmarkt: wat niet verkocht is, verdwijnt in de vuilnisauto. Onder luid gejoel van de buurtjeugd, die ijverig meehelpt om de straat zo snel mogelijk meubelvrij te maken. Eigenlijk is dát moment het echte hoogtepunt, hoewel natuurlijk niemand zoiets hardop zegt.

Ruim voor de zondag is de buurt weer glad en strak. Wat herinnert aan het jaarlijkse festijn zijn de oliebollen. Voor de derde keer -of is het de vierde?- gaat er ’s avonds een zak met lekkernijen rond. De oliebollen die overblijven, zakken in de vriezer. Op 31 december komen ze eruit, omdat de laatste dag van het jaar altijd een rommelige is.

Sebastian