Geplaatst:23 okt 2008 08:56 - Gewijzigd: 23 okt 2008 08:56

Kredietcrisis

Alweer over de crisis. Tja, ik vind maar zo dat ik er niet aan kan ontkomen. Het woord is dezer dagen op aller lippen: kredietcrisis. Het staat vandaag (zaterdag) nota bene bóven het hoofdnieuws op de voorpagina van het RD. In de vorm van vier groene pijltjes en één rode. Beurzen, vier omhoog en één omlaag. Nou moet je toch ophouden, dacht ik een moment. Nog voordat we iets anders gelezen hebben, zo vlak voor de zondag nietwaar, wéér de sores om het geld. Dat geeft morgen in de kerk vast een boel kopzorgen.

Laatst dacht ik er nog aan voor ik ’s zondags aan de preek begon: Wat zou er toch allemaal in die hoofden omgaan? Je weet uit ervaring dat er zo bitter weinig nodig is voor een landing van het kostelijk zaad in slechte aarde. En dat gevoegd bij de waarneming dat de gereformeerde gezindte bestaat uit heel veel lieden in goeden doen… En dan dat woord van Jezus: „Weest niet bezorgd, zeggende: wat zullen wij eten of wat zullen wij drinken of waarmee zullen wij ons kleden? Want al deze dingen zoeken de heidenen.”

Ds. A. Beens, Barneveld

Ik geef toe: dat zijn geen macro-economische aangelegenheden. Het zijn echter wel dingen die onherroepelijk met de grote wereldeconomie te maken hebben. Nu is het de meeste dominees -natuurlijk op enkelen na- niet gegeven daarover veel wijze woorden te spreken. Als je tenminste meent niet geroepen te zijn om over van alles en nog wat je zegje te doen.

Maar geestelijke doorlichting is in deze dingen wél onze roeping. Deze week hadden we in klein collegiaal conclaaf daar zo de praat over. Over God, Die alle dingen regeert en Die dat hele economische apparaat, bestaande uit ontelbaar veel factoren, met een groot gedruis bijkans tot stilstand kan doen komen. „Gewis, daar is een God, Die leeft, en op deez’ aarde vonnis geeft.” (Ps. 58). Over de gigantische hebzucht én over het stil woekerende begeren, zelfs bij de meest kerkelijke mens. Daar word je stil van. Daar moesten we minimaal maar ’es aan denken met elkaar.

’t Was wellicht wel een goed moment om dat te doen toen u bepakt en bezakt, met een moe gebeente en verlekkerd door al wat ’t oog had gezien (en toch niet kon verzadigen) van de Wegwijs inkeerde tot de ”plaats uwer woning”, misschien wel ietwat de weg kwijt…

Een minikredietcrisis. Ja, die bestaat ook. Er zat ooit een jonge man in zo’n afgrijslijke crisis. U kent hem wel: de verloren zoon. Hij had ook geld verloren, heel veel geld. Doorgebracht. Maar erger dan dat was het dat hij zijn vader kwijt was. Daarbij vergeleken is een kredietcrisis bijna een peulenschil, al werd aan deze jongen zelfs het varkensvoer niet gegund.

Ineens wijken de wanden van zo’n oud verhaal, vallen de verten open. Tot op het heden, tot op u en mij. De Vader kwijt. Crisis. Zij houdt oordeel in: een eeuwige gescheidenheid.

Er is er Eén Die daar alles van weet. Hij moest -hoewel onschuldig- het verloren goed terugbetalen tot de laatste penning en dééd het. Er is in de diepste crisis een weg terug: opstaan en tot de Vader gaan en alles zeggen, alles van schuld en zonde en eigenwilligheid. En dan dat wonder: mijn zoon was dood en is weder levend geworden. Hoe een kredietcrisis tot een eeuwige winst leidt. De bank des hemels, zo safe. Niet meer toornen zal Hij, niet schelden. Goedertierenheid zal van u niet wijken.

Ds. A. Beens, Barneveld