Geplaatst:15 okt 2008 14:27 - Gewijzigd: 15 okt 2008 14:27

Vier keer preken

„Dat vliegt maar overal naar toe en dan maar denken dat je onmisbaar bent! Een leesdienst kan toch ook gezegend worden?” Zulke opmerkingen zijn geen bemoediging als je in vier diensten op Gods dag moet voorgaan. Heeft iemand die zoiets zegt geen gelijk?

Moet je niet wat rustiger zijn op de rustdag? Het is toch waar dat er een zegen kan rusten op een leesdienst?

Toch heb ik enkele malen een bemoediging gehad, toen ik in vier diensten op één dag moest voorgaan. De eerste keer was in 1981. Ik zou tweemaal in Waarde zijn en voor de middagdienst in Wemeldinge. In de laatste plaats kwam ik om kwart voor twee aan, maar er was niemand te bekennen. Een man die daar liep met zijn hondje, zei me: „Het is hier om vier uur kerk! ” Ik naar de ouderling, die dit bevestigde. Om twee uur begon evenwel een tweede dienst in Waarde.

Toen moest ik toch om vier uur in Wemeldinge zijn en om zes uur weer in Waarde.

In de vierde dienst, onder aan de kansel, kwamen tijdens het gebed de beschuldigingen. Samengevat: allemaal hoogmoed en dwaasheid om zo achter elkaar te preken.

Toen kwam de bemoediging. De ouderling moest juist lezen uit de Dordtse Leerregels, hoofdstuk 1, paragraaf 3: „En opdat de mensen tot het geloof worden gebracht, zendt God goedertierenlijk verkondigers van deze zeer blijde boodschap, tot wien Hij wil, en wanneer Hij wil; door wier dienst de mensen geroepen worden tot bekering en het geloof in Christus, den gekruisigde. Want hoe zullen zij in Hem geloven, van welken zij niet gehoord hebben? En hoe zullen zij horen, zonder die hun predikt? En hoe zullen zij prediken, indien zij niet gezonden worden?” Alle bestrijders moesten wijken.

Een andere keer gebeurde het in Rotterdam-Zuid, toen de kerk verbouwd zou worden. We kerkten elders, om elf uur, maar zodoende kon ik toch de andere diensten om halfvijf en zeven uur waarnemen. Toen werd mij gevraagd om in andere gemeenten om negen uur voor te gaan. Ik had schroomvallig bewilligd, maar een diaken vond het ongepast en maakte opmerkingen in de zin van „denken dat je onmisbaar bent.” Mijn vrouw wees me op mijn gezondheid en bloeddruk. Zaterdagavond bij het avondgebed werd de bestrijding het hevigst.

Toen deed ik wat ik nog niet vaak heb gedaan: Ik vroeg de Heere om een teken. Als het niet mocht, wilde Hij het dan tonen en ik zou het nooit meer doen. Die nacht droomde ik dat er vijf diensten waren. Om twee uur ’s middags was er ook nog een dienst in eigen kerkgebouw. Ik zat in de ouderlingenbank, want vijf keer preken was toch te veel.

En ik kreeg het benauwd! De Heere had me met Jesaja 62:6 geroepen om te preken en mocht ik dan nu zwijgen? De volgende ochtend werd ik vijf minuten voor de wekker zou gaan gewekt door twee van onze kinderen, drie en vijf jaar. Zo ben ik voor die tijd en na die tijd nooit gewekt.

Hand in kwamen ze de slaapkamer binnen en gingen naast me staan zingen: Psalm 25:2 en Psalm 81:12. Het mocht kennelijk. Mijn bloeddruk was die avond beter dan anders.

Ik heb er nooit een gewoonte van gemaakt. Bestrijding en schimp zullen wel blijven.

Laat het maar tot verootmoediging dienen, maar niet om te zwijgen, Calvijns devies was ”Terar dum prosim” - laat ik dan verteerd worden, als ik maar nuttig ben. Laten we bevreesd blijven voor eigen hoogmoed, maar ons niet het zwijgen laten opleggen… tenzij de Heere het doet.

Ds. C. J. Meeuse, Goes