Bas van Dijk - 26 sep 2008 17:14 - Gewijzigd: 26 sep 2008 17:14

„Ineens was de straat vol blauwe zwaailichten”

Jennifer en William stonden erbij toen hun vader werd opgepakt

De nacht van 2007 op 2008 leek te verlopen zoals elke jaarwisseling. Oliebollen, gezelligheid, elkaar een gelukkig nieuwjaar wensen en nog een poosje naar buiten. Het nieuwe jaar was echter nog geen uur oud, of het veranderde voor William (12) en Jennifer (14) van Wieringen in een drama. Hun vader werd opgepakt, om voor een halfjaar achter de tralies te verdwijnen.

Met hun vader liepen William en Jennifer die bewuste nacht door de gezellige straatjes van het stadje waar ze wonen. „Vrienden gelukkig nieuwjaar wensen en rotjes afsteken”, vertelt William. Jennifer en haar vriendin bleven op een pleintje staan; William liep met z’n vader door naar een kennis om een praatje te maken. Toen ze terugkwamen bij de meiden stapte er uit een woning een woedende man naar buiten. „Hij stond te schelden dat het uit moest zijn met dat vuurwerk. Hij ging vreselijk tekeer”, herinnert William zich.

Daarna ging alles heel snel. De driftkop sprong op Williams vader af en begon ’m in elkaar te slaan. „Ik rende naar huis om m’n moeder te halen. Toen ik met haar aankwam, stond die vent m’n vader te wurgen.” De vader van William had de keus: of stikken door de dodelijke greep van z’n belager, of grijpen naar het stanleymes van z’n werk, dat in zijn jas zat. Hij deed het laatste en stak zijn tegenstander in de zij, die, zwaargewond, onmiddellijk losliet. „Daardoor leeft papa nu nog.”

...Pa moest gewoon voor een half jaar de gevangenis in...

Eenmaal thuis wilde Williams vader 1-1-2 bellen. Maar dat was niet meer nodig. „Ik zag ineens allemaal blauwe zwaailichten in de straat. Zeker vier agenten kwamen ons huis binnen en namen m’n vader mee.”

De weken die volgden, waren verschrikkelijk voor William, Jennifer en moeder Van Wieringen. „We hoorden drie weken lang niks van m’n vader. We mochten geen contact met hem hebben. Weet je hoe erg dat is? Toen we elkaar na een paar weken weer zagen in de gevangenis huilden we van geluk.”

Onschuldig
Na een paar maanden van tergende onzekerheid veroordeelde de rechter Van Wieringen tot een halfjaar cel. Hij vond het niet aannemelijk dat Williams vader uit noodweer handelde met het stanleymes. Jennifer: „Dat is toch erg? Pa moest gewoon voor een halfjaar de gevangenis in. De rechter geloofde zelfs de getuigen niet. Ik stond erbij, m’n vriendin, m’n moeder. Hij kon niets anders doen om te overleven. Z’n aanvaller was razend.”

Het stadje gonsde van de geruchten. „Maar de meeste mensen deden aardig en heel begripvol”, vinden ze allebei William en Jennifer. „We merkten dat de meesten het naar vonden dat onze vader was opgepakt. We kregen heel veel steun van mensen om ons heen, en zeker ook van de leden van onze kerkelijke gemeente.” Moeder Van Wieringen sprak met school open over de situatie. „Daardoor was iedereen al een beetje ingelicht, dat scheelde heel veel”, is de overtuiging van Jennifer. „Maar aan de andere kant: ik maak nu nog weleens mee dat er wordt gescholden. „Hé, je vader is een moordenaar”, krijg ik dan te horen. Dat vind ik gemeen. Belachelijk ook. Gelukkig weet ik dat het niet zo is. Ook tegen William wordt weleens iets geroepen over z’n vader. „Dan word ik vanbinnen heel erg boos. Je kunt er niks tegen doen.”

Smokkelaar
De gevangenis is minder eng dan je denkt, ontdekten William en Jennifer toen ze voor de eerste keer hun veroordeelde vader bezochten. „Het is allemaal wel erg beveiligd. Voordat we binnen waren, moesten we door heel wat toegangspoorten. En we moesten al onze spullen afgeven, zoals mobieltjes en pennen.” William begint te lachen. „Maar ik heb toch een keer een pen binnengesmokkeld. Ik wilde kijken of me dat lukte. Het ging prima.”

„Natuurlijk was ik soms heel erg verdrietig in het halfjaar dat m’n vader vastzat”, erkent Jennifer. „Dan huilde ik me soms helemaal leeg, ’s avonds laat op m’n kamer. Dat wisten m’n ouders niet. M’n moeder had het toch al moeilijk genoeg, en het enige wat we nog konden doen, was ons er doorheen slaan.” Dat slaan deed Jennifer soms letterlijk. „Ik vond heel veel afleiding in muziek. Lekker m’n boosheid van me afslaan op het drumstel of mijn verdriet wegspelen op de dwarsfluit of gitaar.”

In het achterliggende halfjaar hebben William en Jennifer extra veel gebeden. „Toen het zo moeilijk was, merkten we juist dat God echt bestaat. Anders waren we er nooit doorheen gekomen.”

In juli kwam vader Van Wieringen thuis, na een halfjaar detentie. „We houden nu nog veel meer van elkaar”, peinst William. „Omdat we met elkaar iets ergs hebben meegemaakt. Dat is het mooie van die moeilijke tijd.”

De personen in dit artikel heten in werkelijkheid anders. Hun namen zijn om privacyredenen gefingeerd.