Geplaatst:22 sep 2008 08:40 - Gewijzigd: 22 sep 2008 08:40

COLUMN MAX: Pressiemiddel

Bij het opruimen van de garage -twee keer een volle kar naar de gemeentelijke vuilinzameling- stuitte ik op een protestbord met een geschiedenis. De kleine historie van een kleine gemeente in een klein land. Ik moest er weer om lachen. Het bord -ooit gekregen- werd gered van de vuilafvoer, ik schroefde het als aandenken tegen een balk van het dak. Leuk om af en toe naar te kijken.

Een ouder echtpaar kocht op enig moment een appartement. Het complex verrees op gemeentegrond. In de bewonerscontracten stond een maandelijks bedrag voor de omringende groenstroken: de gemeente zou de tuinen aanleggen en onderhouden op kosten van de veelal oude eigenaars.

De afwerking van de panden had nogal wat voeten in de aarde, zeker toen bleek dat de hemelwaterafvoeren waren berekend door iemand die vast en zeker veel verstand had, maar niet van regenwaterkanalen en hun dimensies. Bij de eerste stortbuien die zich aandienden nadat de woningen betrokken waren, liep her en der het regenwater langs de plafonds en zaten de bewoners met emmers en zeilen in de kamer om de schade te beperken. Na figuurlijk duw- en trekwerk werd die kwestie opgelost met extra afvoeren. Probleem getackeld.

Buiten tierde inmiddels het onkruid welig. De bewoners op de begane grond keken aan tegen onduidelijk gewas van een meter hoog en vulden af en toe een vuilniszak met groen als het ze echt te bar werd. Na een jaar plantte de gemeente wel iets in, maar als je vers pootgoed in het begin niet trouw van onkruid ontdoet, is het effect gering. Weer ontstond er een groene wildernis die elke beschrijving tartte.

Contact met het gemeentehuis leverde weinig op: alleen de mededeling dat de verantwoordelijk wethouder nogal had geschrapt in de budgetten voor groenvoorziening en dat het daarom allemaal op een koopje moest. Weer verstreek een jaar van trouw betalen en ergernis verbijten. Toen deed de gemeente in het derde voorjaar een nieuwe poging: de stroken werden weer aangekleed, met zichtbaar derde keus vaste planten en heesters die het ook niet zouden redden.

Toen het vierde voorjaar zich aandiende, de zonnewarmte het onkruid opnieuw hoog deed opschieten en de correspondentie met de vroede vaderen nog immer weinig opleverde, was de maat vol. Genoemde eigenaar bedacht zich niet langer, ging naar een doe-het-zelfzaak, kocht een solide hardhouten plank en twee palen die windkracht 12 zouden doorstaan. Op zijn etage fabriekte hij fraaie letters op het hout. ”Gemeentetuin, 4e jaar”.

Met toestemming van de onderburen pootte hij zijn subtiele protest te midden van de bossen onkruid: pal langs een looproute. Of dat werkte! In een mum van tijd ontstond er stampij en hing de net gewisselde wethouder van Openbare Werken en Groen aan de lijn. Want dit kon toch niet de bedoeling zijn.

Onder druk wordt alles vloeibaar: de deal kwam snel tot stand. Als het bord zou verdwijnen, zou de wethouder er persoonlijk voor zorgen dat de kwestie binnen zeer korte tijd afdoende werd verholpen. Aldus geschiedde. De tuintjes liggen er tegenwoordig pico bello bij.

Gezagsgetrouwheid richting overheid is in het algemeen een goede eigenschap. Laten we het daar voor het gemak op houden. Maar een beetje burgerlijke pressie op z’n tijd kan zichtbaar geen kwaad.

MAX