Geplaatst:17 sep 2008 09:17 - Gewijzigd: 17 sep 2008 09:17

Vergiftigd

Een week of twee geleden kreeg ik een brief uit België van mensen die mijn brochure ”Waarom geen televisie?” in handen gekregen hadden. Ze hadden de zin gelezen: „Hoe kan dan iemand die zegt God lief te hebben, genieten van de programma’s waarin al Gods geboden met voeten getreden worden?” De volgende dag werd de televisie opgeruimd. Ouders die hun kinderen voor het geestverwoestende vuil van de beeldbuis willen beschermen, laten dit riool van de wereld niet door hun huiskamer stromen.

Eens zei een meisje huilend tegen me: „Mijn vader en mijn moeder hebben me vergiftigd!” Ze had alles mogen zien op de televisie. Dan denk je: „Ouders, je moest je kind hier eens horen! Je wordt nu al aangeklaagd. Wat zal dat dan zijn als je kinderen je in het eindoordeel zullen aanklagen!”

En dan dat kind van wie de dokter dacht dat hij een tumor had. Hij bleek overspannen te zijn door het televisiekijken!

Ik denk dat een van de listigste middelen die de duivel in onze tijd gebruikt om je christelijke opvoeding krachteloos te maken, de speelfilm is die overvloedig op het beeldscherm getoond wordt. Het is nog niet zo lang geleden dat een bezoek aan de bioscoop onder ons taboe was. Ik hoop overigens dat je ouders hier nog consequent in zijn, ook al proberen groepen jongeren (jij ook?) daar de hand mee te lichten.

De televisie is door velen onder ons terecht buiten de deur gehouden. Sommigen doen hem nu nog weg, zoals dat gezin in België. Je ouders hebben wellicht met overtuiging de televisie buiten de deur gehouden. Die kijkkast van de duivel kwam er niet in! De voordeur bleef ervoor op slot. Maar zonder dat ze er erg in hadden, is de duivel door de achterdeur binnengekomen. Hij bracht het slechtste van de televisie mee: de speelfilms. Door de video’s of de dvd’s lijkt het kwaad misschien niet zo gevaarlijk. De eerste films tonen geen seks en laten geen vloeken door de huiskamer schallen. Maar het kijken naar het vergaan van de Titanic wordt wel een vorm van amusement! En waarom moeten er seksscènes in? Het duurt niet lang of het gehalte verschuift van kwaad tot erger. Het begon natuurlijk met een film als ”Het kleine huis op de prairie”, maar het hek is van de dam! Er zijn gezinnen waar de televisie echt niet binnen kwam, maar waar nu vader, moeder en kinderen films zitten te kijken. Voor een goed boek of een gezelschapsspel is geen tijd meer. De huiskamer is een bioscoop geworden.

Bij andere gezinnen gaat het wat stiekemer. Vader is misschien wel ouderling of predikant. Nee, niet in de huiskamer, maar op de laptop van een broertje op de kamer boven. Niemand ziet verder hoe het vergif van een verworden seksuele moraal de kinderen verziekt. De eerste keer schrikken ze nog van een zondig tafereel. De tweede keer hoort het erbij. De derde keer vinden ze het gewoon en de vierde keer denken ze dat ze zelf ook wel zo mogen leven.

Hoe komt het toch dat ook in reformatorische kringen de seksuele moraal zo verandert? En waardoor neemt onder ons het aantal echtscheidingen zo toe? De zonden worden ingedronken als water. De tijdgeest krijgt vrij spel en dat is een boze geest! Wie houdt de wacht?

„Het is te laat”, zei onlangs iemand tegen me en ik antwoordde: „De dijken zijn gebroken; zullen we dan maar een bootje kopen en voortaan gaan varen? Of moeten we de dijken herstellen en ophogen?” Laten we uit liefde toch blijven strijden tegen het vergif van speelfilms!

Ds. C. J. Meeuse, Goes