Jacomijn Hoekman - 12 sep 2008 10:30 - Gewijzigd: 12 sep 2008 10:30

Arita: Mijn vader heeft niemand kwaad gedaan

Ze hoeft Nederland niet uit. Arita Aziz (17) uit Den Haag is enorm opgelucht nu de Tweede Kamer deze week heeft besloten dat ze mag blijven omdat ze hier al tien jaar woont. „Ik heb er hard voor gevochten.”

Er zijn vermoedens dat de vader van Arita betrokken zou kunnen zijn bij oorlogsmisdaden, zegt de regering. Maar volgens Arita is dat onzin. „Hij heeft niks, echt helemaal niks gedaan.”

Afghanen die ooit een functie bij de Afghaanse veiligheidsdienst hebben gehad, worden door de regering bestempeld als oorlogsmisdadiger. Arita leefde tien jaar lang met het idee uit Nederland gezet te kunnen worden, omdat ze het kind is van een man die mogelijk ’fout’ zou kunnen zijn, een ’fout’ kind dus.

Op haar zevende kwam ze naar Nederland. Meer dan de helft van haar leven heeft ze hier doorgebracht. Arita weet nog veel van haar leven in Afghanistan, maar vertelt er liever niet over. „Dan wordt ik emotioneel.” In het boek ”Ik heb recht op mijn eigen rechten” heeft ze haar verhaal gedaan. „Als iemand mij naar mijn leven in Afghanistan vraagt, verwijs ik hem door naar dat boek.”

Samen met vier andere meiden heeft ze vorig jaar het Comité Foute Kinderen Bestaan Niet opgericht om te vechten voor een toekomst in Nederland. Ze hebben onder andere gesprekken gehad met de Tweede Kamer. „Woensdag moesten mijn vriendin Aziza en ik aan Kamerleden ons verhaal vertellen. Een soort hoorzitting was dat. Aziza had op papier gezet hoe we ons hierover voelden. Dat had ze zo goed gedaan, dat we alle vijf moesten huilen toen ze het voorlas.”

Hun pleidooi hielp. Afgelopen week besloot de regering dat kinderen van ’oorlogsmisdadigers’ die langer dan tien jaar in Nederland zijn, mogen blijven. „De meiden van het comité belden mij op en riepen: „Het is gelukt! Yes!”, lacht Arita. „We willen niet terug naar Afghanistan. We voelen ons thuis in Nederland.”

Hoe mooi de uitslag ook is, nog niet alle problemen zijn voorbij. De regering kan nog wel besluiten dat Arita’s vader weg moet. Wat Arita dan gaat doen, daar denkt ze liever niet over na. „Ik kan me niet voorstellen dat we uit elkaar worden gerukt.”

Ook het comité wordt nog niet ontbonden, als het aan Arita ligt. „We willen blijven strijden voor andere kinderen, die minder dan tien jaar in Nederland zijn.”