COLUMN Jolande: Wat is muziek?
Kanend op een homp brood, met een koptelefoon op haar hoofd, zit een van mijn schoolmaatjes pauze te houden. Haar blik gericht op iets wat de laatste tijd erg in is geraakt: een sudokupuzzel. Ik vraag me af hoe ze zich ooit kan concentreren op zo’n ingewikkelde getallenbrij terwijl de muziek in haar oren host.
Ook achter de computer en in de trein zie ik regelmatig mensen zitten met koptelefoons. Wat ik er vaak van kan horen is een aanhoudend basgedreun, voor mij op een laag pitje. Uiteraard is het voor degene die de bonte zwarte dotten op zijn oren heeft een wat harder geluid. „Rustgevend”, zeggen ze dan.
„Wil je ook luisteren? Black metal is wel goed voor je.” Mijn klasgenoot kijkt op van haar sudoku en reikt de trillende koptelefoon aan. „Nee dank je, ik hoor het zo wel”, is mijn antwoord. Ze haalt haar schouders op en zet, net wanneer er nog een stel bassen en snerpende gitaren bij komt, de koptelefoon weer op haar hoofd. Au, denk ik, dat gaat pijn doen… Bezorgd wacht ik af. Maar ze geeft geen krimp.
Een tijdlang zit ik in gedachten verzonken. Totdat de bijna sereen kijkende klasgenoot opeens omhoogschiet, de koptelefoon op mijn oren zet en iets tegen mij zegt. Ik gok dat ze zei: „Dit moet je horen.” Een snerpende gitaar splijt mijn trommelvliezen bijna uiteen. De gitaar wordt gevolgd door een dreun die ik voel tot in mijn tenen. Ik hap naar adem. Kippenvel verschijnt op mijn armen en als het mogelijk was, waren mijn haren tot het plafond gerezen. Geloof me, op zo’n moment handel je snel. In twee tellen was de koptelefoon al van mijn bezeerde oren af.
Velen zeggen: „Het is maar net wat je muziek noemt.” Tja, wat noem je mooi? Een bas? Of heb je liever een schel fluitje? Zang of piano? Het zijn allemaal geluiden. Maar waar echt muziek is, daar let je op de inhoud. ”Gloria in excelsis Deo” . Zelfs wanneer je alleen maar kunt fluisteren, maar je doet het met je hart, dán het is muziek.