Geplaatst:23 aug 2008 09:28 - Gewijzigd: 23 aug 2008 09:28

Slapen op een bankje

Probeer in drie dagen liftend in Parijs te komen. Dat is de uitdaging waar Magneetredacteur Gerald Harbers voor stond. In een serie artikelen doet hij verslag van zijn belevenissen. Vandaag deel 7: korte nacht.

...benzinestation...

Oké, ik zit bij Marc Skinner in z’n oude, aftandse busje. Vanuit Engeland is-ie onderweg naar zijn huis ten zuiden van Orléans. Een navigatiesysteem wijst hem de weg. „Maar die wil ik niet volgen. Ik wil de tolwegen zo veel mogelijk vermijden.” Gevolg? Bij elke afrit adviseert een Engelstalige vrouwenstem ons naar rechts te gaan en „at the end to the left” te rijden. Nog een detail, volgens het Engelse systeem moet Marc rotondes linksom nemen. Gelukkig gaat het goed.

Kreunend zwoegt het busje de heuvel op, soms met een snelheid van ruim 40 mijl, zoals de snelheidsmeter aangeeft. Marc woont sinds vier jaar in Frankrijk. „Man, Engeland is gewoon niet leuk meer om te wonen. Steeds meer narigheid, criminelen en zo. Hier is het redelijk goed weer. Ik heb voldoende werk als timmerman en in m’n vrije tijd kan ik vissen.”

De bus knort door kleine Franse plaatjes met namen waarvan ik nog nooit heb gehoord. Voortdurend herhaalt het navigatiesysteem dat we verkeerd zitten. Marc rijdt stug door. Rond middernacht zet hij het systeem uit. Hij zucht: „Hè hè, eindelijk rust aan m’n hoofd.”

Volgens de Engelsman is het goed toeven in Frankrijk. „Mooi weer, veel werk, maar die mensen hè? Ze vertikken het om Engels te spreken.” Als om zijn woorden te bewijzen komen we bij een tolstation waar een knorrige jongeman het geld aanneemt. Marc: „Hij kan toch vriendelijk zijn? Kost niets en iedereen heeft lol.”

Twee uur ’s nachts nemen we bij een benzinestation afscheid van elkaar. Een kop koffie en hij gaat weer. Voorwaar, het liften loopt goed. Maar nu ben ik langs m’n doel heen geschoten. Ik sta ruim 100 kilometer ten zúíden van Parijs aan de verkeerde kant van de snelweg.

Gelukkig is er een brug met restaurantjes over de snelweg. De andere kant bereiken moet niet moeilijk zijn. Eerst even een hapje eten, een wegenkaart kopen en dan oversteken. Helaas, de brug is dicht. Wat nu?

Heel simpel. Ik breng de nacht door bij het benzinestation. Dat klinkt makkelijker dan het is. Gelukkig staat er in een hoekje een metalen bankje. Daarop zak ik onderuit. Na een kwartier tintelt m’n achterwerk. Andere houding dus. Rond drieën begin ik te begrijpen hoe een zwerver op een bankje zich moet voelen.

Na ruim een uur schuiven en verzitten vind ik de perfecte houding voor slapen op een bankje. M’n rugtas leg ik op m’n knieën, daarop m’n armen en daar laat ik het voorhoofd op rusten. Ziezo. Welterusten wereld. Ik weet niet óf ik hier mag slapen. Maar als het niet mag, sturen ze me wel weg.

Volgende week deel 8: de laatste etappe.