Janita van Hoeven-ten Voorde - 23 aug 2008 09:26 - Gewijzigd: 23 aug 2008 09:26

Wiebelen op het water

Blancis en Adwin krijgen les in windsurfen

Het lijkt zo gemakkelijk: op de plank staan, het zeil strak trekken en surfen maar. Blancis (13) en Adwin (13) weten wel beter. De eerste keer windsurfen betekent vallen, spartelen en weer opkrabbelen. Blancis: „Ik heb nog geen minuut op die surfplank gestaan.”

De lucht is grijs boven Strand Horst bij Harderwijk. De vlaggen boven de strandtent van Telstar BeachCentre wapperen behoorlijk. Voor Adwin Schoonhoven uit Oldebroek en Blancis van Hoeven uit Oosterwolde is het deze middag perfect weer.

…zwarte pakken…

Het tweetal krijgt een lesje windsurfen bij het watersportcentrum. Instructeur Björn (15) overhandigt beide jongens een surfpak. Even later verschijnen de heren van top tot teen in het zwart. „Het voelt lekker warm, maar ik denk wel dat er nog water in kan komen”, zegt Blancis, terwijl hij zijn outfit eens goed bekijkt.

„De eerste tien minuten doen we een theorieles”, legt Björn uit. Hij surft al vanaf zijn tiende en werkt deze zomer voor het eerst bij het BeachCentre. Op het strand vlak bij de waterkant legt hij een surfplank en een zeil neer. „Dit noemen we een setje. Kennen jullie al wat onderdelen?” Blancis haalt zijn schouders op. „Wij weten nog niets. Dit is onze eerste les.”

Koud
Geduldig vertelt Björn hoe een surfplank in elkaar zit. „De kant met het gat is de voorkant, de achterkant zit vol met kleurtjes. Onder de surfplank zit een zwaard, dat is een soort vin. Weten jullie waar dat voor is?” Blancis waagt een gok. „Om te remmen?” Björn lacht. „Nee, het zwaard zorgt voor stabiliteit.”

Het belangrijkste bij windsurfen is dat je met je rug naar de wind staat, vertelt de instructeur. Aan de vlaggen van de strandtent kunnen Blancis en Adwin zien waar de wind vandaan komt. „De neus van de plank moet in de richting liggen waar je naartoe wilt. Het zeil staat daar haaks op. Wil je vaart minderen, dan laat je het zeil vieren. Wil je sneller, dan trek je het aan.”

Windsurfen is moeilijker dan het lijkt, vinden Blancis (l.) en Adwin. De jongens kregen deze week een middag les bij Strand Horst bij Harderwijk.

Tijd om droog te oefenen. Een voor een staan de jongens op de plank. „Voeten om de mast, door je knieën, het koord waar het zeil aan vastzit pakken. Nu je handen aan de giek”, roept Björn hun toe. De giek is een stang aan de mast waarmee je het zeil bestuurt. Na nog een aantal aanwijzingen mogen Blancis en Adwin het water in. „Koud!” gilt Blancis. Adwin stapt onverstoorbaar door, zijn surfplank achter zich aan slepend.

Deinende plank
Ongeveer 50 meter vanaf de kant houdt Björn stil. Adwin is eerst aan de beurt. Dapper klimt hij op de plank. Een ruk aan het touw, het zeil komt overeind. De plank wiebelt. Adwin probeert zijn evenwicht te bewaren. Plons, daar ligt hij in het water. Proestend komt hij boven. Blancis vergaat het precies zo. Adwin: „Het is best moeilijk om op de plank te blijven staan met zo’n harde wind.”

Na een paar pogingen komen de jongens vooruit. Björn loopt naar de kant en laat het tweetal even oefenen. „In de praktijk leer je het meest. In het begin is het vooral vallen en opstaan. Maar na een paar uur gaat het vaak al beter. Gelukkig is het hier niet diep. Het water komt ongeveer tot je heupen.”

…theorieles van instructeur Björn…

Dan is het tijd voor Magneet om de uitdaging aan te gaan. Het surfpak zit vol zand en plakt om mijn lijf. Na enkele tips van de instructeur kan ik het water in. Langzaam loopt mijn pak vol. Brrr, koud. Björn komt al aangezoefd op zijn surfplank. Al te moeilijk lijkt het niet. Vol moed zet ik mijn beide voeten op de plank. Huh, wat wiebelt die. Een ruk aan het koord en plons, daar beland ik in het water. Nog een poging. „Je moet je voeten stevig op de surfplank zetten”, legt Björn uit. Hoe doe je dat op een deinende plank met het gegier van de wind in je oren?

Maar als Blancis en Adwin het kunnen, kan Magneet het ook. Een paar pogingen later surf ik mijn eerste meters. Hoera! De vreugde duurt totdat een rukwind het zeil uit mijn handen laat glippen. Vallen en weer opstaan. Als ik eenmaal stevig op de plank sta, blijkt sturen het lastigst. Het vereist behoorlijk wat denkwerk: waar komt de wind vandaan en hoe moet ik mijn zeil dan houden?

Blancis en Adwin kampen met hetzelfde probleem. Na anderhalf uur ploeteren komt het tweetal lopend terug naar het strand. Adwin: „We kwamen niet tegen de wind in.” Blancis lacht. „Het was leuk. Maar ik heb nog geen minuut op mijn plank gestaan. Windsurfen is veel moeilijker dan het lijkt.”

Dit is het achtste deel in een serie.