Geplaatst:20 aug 2008 11:26 - Gewijzigd: 20 aug 2008 11:26

Anonieme brieven

Het gebeurt wel eens dat een predikant een anonieme brief krijgt. Dikwijls is het een brief met ongezouten kritiek die iemand spuien wil die daar zijn naam niet voor over heeft. Ik haast me om erbij te zeggen dat ik ook wel eens anonieme brieven krijg met een mooie inhoud. Daar wil ik straks wel mee besluiten. Maar eerst wat over die kritische brieven, waarin je voelt dat de schrijver je zoekt te kwetsen en waarmee hij je pijn wil doen.

Je leest erin dat men liever had gezien dat je nooit gekomen was, dat er niets van je preken deugt, dat je onuitstaanbaar hoogmoedig bent en nog veel meer dingen die je tot ernstig nadenken moeten brengen.

Ik hoorde van een predikantsvrouw die ervoor zorgde dat haar man zulke brieven nooit in handen kreeg, omdat hij er zo van overstuur raakte. Ik weet ook van een ambtsbroeder die zei in de ene zak zo’n kritische brief bij zich te dragen en in de andere een bemoedigende brief, om in evenwicht te blijven.

Zelf kan ik niet anders dan de kritische brieven gewoon lezen en me afvragen of het niet allemaal waar is wat erin staat. Als we bidden om ootmoed, dan mag dit misschien een middel zijn.

Gelukkig mag je ook wel eens iets anders horen en ervaren dat alle arbeid niet ijdel is in de Heere. Christus houdt Zijn knechten vast. Hij houdt de sterren in Zijn rechterhand, zo liet hij Johannes op Patmos zien. We worden niet geroepen om het mensen naar de zin te maken, maar om de lastbrief van onze grote Zender te ontvouwen. En komt er dan een lasterbrief, dan leggen we die naast onze lastbrief. Zo mag je als Hizkia doen, toen hij zulke brieven kreeg van Rabsaké: hij breidde ze uit voor Gods aangezicht. We worden niet geroepen voor onszelf te strijden, maar mogen vragen of God onze rechtszaak zal beslechten. Zo alleen zullen we er goed mee zijn. Dan hoeven we niet in de verdediging te gaan. De Heere weet ons te verootmoedigen en hij kan er alles voor gebruiken, ook onze vijanden. Maar hoe zullen zij er zelf goed mee zijn?

De vraag blijft waarom er onder zulke brieven geen naam staat. Dat mogen zulke schrijvers of schrijfsters zich wel eens afvragen. Ik krijg ook wel kritiek van mensen die het me in mijn gezicht zeggen, of die het schrijven en de brief wel ondertekenen. Die hebben er tenminste zichzelf voor over en strijden in ieder geval met open vizier. Ga je dan in gesprek, dan is het gevaar nog groot dat je „roemende onwijs wordt”, om het met Paulus te zeggen.

Gods knechten zijn ook arme zondaren, die van genade moeten -maar ook mogen!- leven. Bij alles zou je het liefst zien dat de knecht niet te veel in het middelpunt staat, maar de Koning. Bij alle gebrek dat er in ons dienstwerk is, moet het ons toch om Hem blijven gaan en om de komst van Zijn koninkrijk in zondaarslevens. Als het dienstwerk van een gebrekkige knecht voor je gezegend wordt, dan ga je niet op hem schelden. Je zult voor hem bidden om getrouwmakende genade en om Gods zegen over zijn werk.

Ik zou nog iets zeggen van anonieme brieven met een goede inhoud. Die getuigen van Gods werk en daarbij is de schrijver of schrijfster bevreesd eer aan zich te trekken. Zijn boosaardige, anonieme brieven hoogmoedig en liefdeloos, de goede eronder zijn ootmoedig en liefdevol. Laten we bidden om die laatste twee deugden, die Christus de Zijnen geeft.

Ds. C. J. Meeuse, Goes