Geplaatst: 8 aug 2008 23:23 - Gewijzigd: 8 aug 2008 23:23

Natte voeten

Probeer in drie dagen liftend in Parijs te komen. Dat is de uitdaging waar Magneetredacteur Gerald Harbers voor stond. In een serie artikelen doet hij verslag van zijn belevenissen. Vandaag deel 5: gestrand.

Heel eerlijk gezegd vind ik het niet slecht van mezelf dat ik rond halfdrie in Calais ben aangekomen. Nu even de uitvalsweg van de schepen zoeken. Daar zullen vast veel automobilisten tussen zitten die richting Parijs gaan.

Een bewaker met hond die als enige woord Engels „No” kent, belet mij de weg naar de schepen. Een flinke wandeling later ben ik aan de andere kant van het havencomplex. Bij een rotonde staat een richtingwijzer met daarop ”Paris”. Tadaa, hier moet ik staan. Even m’n duim uitsteken en ik heb binnen tien minuten weer een nieuwe lift.

Vergeet het maar. Vrachtwagens ronken voorbij. De chauffeurs hebben geen oog voor me. Auto’s komen langs. Na twintig minuten stopt de eerste bestuurder. Helaas hij gaat de verkeerde kant uit. Richting het noorden. Een regenbui drijft nét voorbij. De omgeving inspireert niet bepaald. Ik ben niet de enige lifter die hier ooit gestaan heeft. De voet van een lantaarnpaal is ondergekalkt door mijn voorgangers. „We’ve been here for 8 hours, ARGH”, is de netste. Dat belooft wat.

Opeens stopt er een Peugeootje. Waar ik heen moet? Richting Parijs. De Fransman laat mij instappen. Hij legt uit dat lifters niet snel worden meegenomen omdat er kans bestaat dat het illegalen zijn. Pardoes trapt hij op de rem op een kruising van twee snelwegen. Hij moet naar het noorden, ik naar het zuiden. Hier moet ik maar op de vluchtstrook gaan staan, beduidt hij.

Daar sta ik dan. Boven op een brug, zónder vluchtstrook. Onder en langs me razen auto’s voorbij. Zo snel als ik kan klim ik over een vangrail, zodat die tussen het rijdende blik en mij komt. Vijf spannende minuten later sta ik beneden, niet op de vluchtstrook maar met bibberende benen in de berm. Naast de snelweg loopt een sloot. Daarachter lokt een zandweg. In de verte is een afrit. Dat wordt dus nog een eindje wandelen. Maar hoe kom ik over die sloot?

Het water is te breed om te springen. Ik peil met mijn paraplu de diepte. Bijna een meter. Waden is ook geen optie. Ik loop maar gewoon langs de kant en zie wel hoever ik kom. Niet ver dus. Doornige struiken verhinderen de doorgang.

Dan de andere kant. Ik stuit op een klein paadje dat leidt naar een plank die in de sloot ligt. Hij is iets te kort en verdwijnt daardoor onder water als ik er een voet op zet. Ik waag het erop. Met twee natte voeten sta ik aan de overkant. Snel naar de afrit en daar bij de oprit weer met een duim staan leuren.

Helaas, twee uur later sta ik met een hongerig gevoel langs de oprit nog langs de weg.

Volgende week deel 6: weg uit Calais.