Jacomijn Hoekman -  8 aug 2008 23:23 - Gewijzigd: 8 aug 2008 23:23

Van huis naar huis naar huis naar huis

Nick (16) vond structuur in een pleeggezin

”Je bent een rund als je met vuurwerk stunt”. Campagne vergeten? Niet gek, midden in de zomer. De maker van deze campagne, SIRE, heeft een nieuwe slogan: ”Pleegouders zijn bijzonder nodig”. Nodig voor jongeren die -even- niet meer thuis kunnen wonen.

De 16-jarige Nick weet als geen ander antwoord te geven op de vraag hoe het is om een pleegkind te zijn. Sinds twee jaar woont hij niet meer thuis.

Vijf jaar geleden betekende ”thuis” het huis van zijn beide ouders, broer, zus en broertje. Vier jaar geleden was ”thuis” maandag en woensdag bij ma, dinsdag en donderdag bij pa en diens vriendin en de weekenden afwisselend bij pa of bij ma.

Daarna was ”thuis” opeenvolgend het huis van zijn vader, een crisisopvangcentrum -„tussen junks en kickboxers”- en het huis van een vriend. Na zo veel verhuizingen en drama’s verwacht je misschien dat Nick maar voor een zwerversbestaan heeft gekozen. Niets is minder waar. Nick’s ogen lachen. Hij voelt zich al twee jaar thuis bij zijn pleegouders.

Hoe is het om pleegkind te zijn?
„In het begin voelde ik me het zwarte schaap van de familie. Ik was de enige in ons gezin die dit allemaal overkwam. Met mijn broer, zus en broertje ging alles gewoon goed. Nu schaam ik me er niet meer voor. Ik heb het zo beter. Ik had structuur nodig. Sinds de scheiding kon ik doen en laten wat ik wilde. Structuur krijg ik hier, in mijn pleeggezin, wel. In het begin vond ik de regels zelfs wat te veel.”

Hoe ben je in een pleeggezin beland?
„Toen mijn ouders gingen scheiden woonde ik om beurten bij mijn vader en moeder. Ik zat op het gymnasium, maar kon daar niet blijven omdat ik veel spijbelde en uit de les werd gestuurd. Daarna ben ik bij mijn vader en zijn vriendin in Brabant gaan wonen.

Dat ging goed. Ik kon alleen niet goed opschieten met de vriendin van mijn vader. We begrepen elkaar niet. Als ik ging voetballen en ik had geen briefje neergelegd dat ik was gaan voetballen, werd zij kwaad.

Op een keer had ik in de haast om naar school te gaan niet voor de hond gezorgd. Toen ik thuis kwam moest ik voor straf naar mijn kamer, zonder eten. Ik mocht geen computer en telefoon hebben. Toen ik die toch gebruikte, duurde de straf nog een dag langer. Uiteindelijk mocht ik beneden komen. Ze vroeg mij, echt lief, waarom ik de hond niet had verzorgd. Ik antwoordde brutaal. Zij greep me beet, maar ik sloeg haar. Hard. Haar kaak stond scheef.

Toen ben ik uit huis gezet en in de crisisopvang terechtgekomen. Nadat ik het voorval tegen een klasgenoot had verteld, mocht ik bij hem logeren tot het einde van het schooljaar. Daarna hebben mijn ouders een pleeggezin voor mij gezocht.

Ik kon niet terug naar mijn moeder. Zij heeft een klein flatje, weinig geld en moet veel werken. Bovendien kan ik niet goed met mijn broertje overweg. Zo ben ik bij deze familie terechtgekomen. Zij zijn kennissen van mijn ouders. Zij hebben oudere kinderen die al uit huis zijn.”

Waarom ben je bij dít pleeggezin terechtgekomen?
„Mijn moeder had iedereen al gebeld, maar niemand gevonden. Deze mensen wisten van onze situatie en belden zelf. Dat kwam precies op tijd. Het was een dag voordat ik me opnieuw op een school moest laten inschrijven. De lessen zouden weer beginnen, maar ik kon me nergens inschrijven omdat ik nog geen vaste woon- en verblijfplaats had. Toen kwam dit.”

Kun je je thuis voelen bij mensen die niet je ouders zijn?
„In het begin vroeg ik zelfs of ik drinken mocht pakken.” Grijnzend: „Nu smeer ik al zelf mijn brood. Maar, heftig ruzie maken met ze, zoals ik thuis soms deed, doe ik niet. Het mag wel, maar van mij hoeft dat niet.”

Zie je je ouders nog wel eens?
„Ik ga elke week een dag naar mijn moeder. Mijn vader zie ik niet zo vaak, omdat ik van zijn vriendin niet meer mag komen. Maar ik mis dat niet. 

 Nick heet in werkelijkheid anders.