Gerco Verdouw -  8 aug 2008 23:14 - Gewijzigd: 8 aug 2008 23:14

Vrije val van anderhalve kilometer

Antony (14) maakt parachutesprong boven Texel

Op 3 kilometer hoogte gaat het luik van het vliegtuig open. Heel ver in de diepte ligt een stukje land: Texel. Slik. Daar moet ik over vijf minuten landen. Waar ben ik aan begonnen? Maar als Antony van Middelkoop (14) het durft, dan durft Magneet het ook. Nog een keer slikken en daar gaat-ie dan.

Waarom wil iemand uit een vliegtuig springen, anderhalve kilometer in een vrije val naar beneden suizen en dan nog anderhalve kilometer aan een parachute bengelen? „Het is gewoon kicken”, zegt Antony. „Je vliegt keihard en zo vrij als een vogeltje door de lucht.”

Aansnoeren

Hij is deze dag al ’s morgens vroeg vertrokken uit zijn woonplaats Amersfoort. Zijn vriend William Strijker (14) vergezelt hem. Als ze halverwege de morgen bij het Paracentrum op Texel aankomen, blijkt dat er veel meer mensen op het idee zijn gekomen om te gaan parachutespringen. Het wemelt er van de mensen. Antony kan pas om 14.15 uur terecht voor zijn tandemsprong.

William neemt de gelegenheid waar om een rondvlucht met een Cessna te maken. Hij mag naast de piloot plaatsnemen om in een kwartier rond Texel te vliegen. Daarna gaan de heren even op het strand bij de vuurtoren een boterham eten.

Verstuikt
Een halfuur voor de tijd staat Antony al klaar bij het paracentrum. Eindelijk wordt zijn naam omgeroepen voor de briefing. Instructeur Hugo doet de springers een harnas om: een aantal riemen die strak om het lijf komen en waarmee een springer vastgesnoerd zit aan zijn instructeur. „In de 35 jaar dat wij dit doen, is er nog nooit een ernstig ongeluk gebeurd”, vertelt Hugo. „Soms is er alleen een wat overmoedige parachutist die zijn enkel verstuikt bij de landing.”

Hugo vertelt stap voor stap wat er straks gaat gebeuren. Antony luistert maar met een half oor. Ze hebben meer aandacht voor de parachutisten die met zoevend geluid over hen heen scheren en in het gras landen. „Jullie landing gaat heel wat zachter”, verzekert Hugo ons.

Na enkele minuten komt het parachutistenvliegtuig aantaxiën. In de Cessna Caravan passen vijftien parachutisten. Instructeur Leo trekt de riemen van Antony’s harnas strak. In de lucht zitten de twee straks muurvast aan elkaar. Antony heeft immers geen parachute en Leo wel. „De haken van je harnas kunnen het gewicht van een auto houden”, verzekert Leo.

Antony moet met zijn benen wijd tussen de benen van Leo gaan zitten. Op die manier passen er zo veel mogelijk parachutisten in het vliegtuig. De cameraman wipt als laatste naar binnen. Zijn benen hangen nog buitenboord als het vliegtuig vertrekt.

Eenmaal in de lucht gaat het luik dicht. Gelukkig is door de raampjes nog genoeg te zien. Het dorpje De Cocksdorp wordt snel kleiner. Even verderop verdwijnt de vuurrode vuurtoren van Texel. Vlieland komt in zicht. En het vliegtuig stijgt maar door. De druk op de oren neemt toe. Op anderhalve kilometer hoogte gaat het luik weer open. De eerste parachutisten schuifelen naar de uitgang. Binnen een seconde zijn ze uit het zicht verdwenen. Antony zal springen vanaf een hoogte van 9000 voet, 3 kilometer hoog. Nog even stijgen dus.

Het wordt merkbaar kouder, zo hoog in de lucht. Nog één draai, dan zit het vliegtuig 3 kilometer hoog boven het Texelse vliegveld. Alle springers zetten een vliegbril op.

Witter
Nu gaat het gebeuren. Het luik gaat open. Een bulderende wind blaast de parachutisten in het gezicht. Antony’s gezicht is een tintje witter geworden. Een dame die ook een tandemsprong maakt, gaat hem voor. Dan is Antony aan de beurt. De cameraman hangt al buiten boord en vraagt hoe het gaat. Antony kan alleen maar zijn duim opsteken en glimlachen als een boer die kiespijn heeft. Leo zet zich af en het tweetal buitelt het luchtruim in.

Klaar voor de sprong.

Nu ik nog. Een seconde hang ik buiten het vliegtuig, terwijl mijn instructeur op de rand van het luik zit. Dan begint een vrije val van anderhalve kilometer.

Met meer dan 200 kilometer per uur suis ik naar beneden. De handen wijd gespreid, net alsof ik vlieg. Mijn wangen klapperen tegen mijn gebit aan. De vliegbril zorgt ervoor dat mijn ogen niet gaan tranen en alles perfect te volgen is. Texel, dat vanuit het vliegtuig zo klein leek, wordt snel groter.

Met meer dan 200 kilometer per uur suist Antony van Middelkoop (14) anderhalve kilometer naar beneden.

Na dertig seconden klinkt er geritsel boven mijn hoofd. Een lichte schok en even later bungel ik aan de parachute. De eerste seconden heb ik nodig om bij te komen van de spanning van de vrije val. Daarna is het genieten geblazen.

Texel ligt aan mijn voeten. De Noordzee met zijn witte golfkoppen ook. De instructeur geeft de lijnen van de parachute, zodat ik zelf kan sturen. Heel eenvoudig: links trekken en we gaan naar links. Beide lijnen omhoog en de snelheid gaat omhoog. Ik voel mijn maag alweer, dus ik trek de touwen weer aan. Op een paar honderd meter boven de grond neemt de instructeur het weer over.

Zachte landing.

Beneden is Antony al geland. Voor een hangar staan wat toeristen te zwaaien. Het ronde landingsveldje met grind komt snel dichterbij. Maar de landing is lekker zacht. Zodra we de grond raken, haakt de instructeur zichzelf af. Antony staat met een grijns van oor tot oor te wachten. Hij steekt zijn duimen omhoog: „Great!” Met enige spijt trekt Antony zijn harnas en overall uit. „Ik zou zo nog een keer gaan. Vooral de vrije val vond ik super.”