Dutch Calvinists
Toen we na een visitatiereis naar Israël aan het begin van deze zomer nog twee dagen naar Engedi gingen, hadden we twee merkwaardige ontmoetingen. De eerste betrof onze gids en de tweede een Amerikaanse Jood.
Engedi vind ik een van de bijzonderste plaatsen op deze wereld. Het is een wonderschone oase, gelegen aan de Dode Zee. Het is niet mijn bedoeling om hier nu over die plaats uit te wijden. Ik schreef er een gedicht over, dat te vinden is in de bundel ”Licht over Israël”. Vanwege alles wat er nu nog spreekt van de tijd van David, van verschillende Bijbelse profetieën en vooral van Christus wilde ik er graag nog eens wat uitvoeriger rondzien. Dan hoop je weer geestelijke lessen te krijgen.
Nu kreeg ik in de vermelde ontmoetingen twee andersoortige lessen. De eerste was de ervaring van de ontmoeting met onze gids, Daniëlle. ’s Morgens vroeg om zeven uur gaf ze ons een rondleiding door de kibboets, die door de wondere watervallen zo prachtig kon worden. Planten, bloemen en bomen uit heel de wereld kun je er vinden. De Bijbel spreekt al van de roos van Saron die daar bloeit en van de wijngaarden van Engedi. Tijdens de rondleiding sprak ze ook over de rijke geschiedenis van die plaats en ze liet zich de uitdrukking ontvallen, dat ze veel van mysteriën hield. Ze had bijzondere interesse in de mysteriën van het verleden die door archeologen werden onderzocht. Ik deelde haar mee ook geïnteresseerd te zijn in een mysterie van het Joodse volk, namelijk het mysterie van de Messias. Ik vroeg haar of ze zich daar ook in wilde verdiepen en gaf haar een Johannesevangelie in het Hebreeuws, met de opmerking dat dit daarover handelde. Ze hield het een tijdlang in haar handen bij de verdere rondleiding, maar kwam toen naast me lopen en vroeg of het boekje over Yeshua (Jezus) ging. Toen ik dat bevestigde, vroeg ze me het terug te nemen, omdat het brandde in haar handen. Hoewel ze geen orthodox gelovige was, wilde ze over Hem toch niets lezen. Het „brandde in haar handen!” Waarom toch zo veel afkeer van wat tot haar behoud moest dienen?
Bij de rondleiding was ook een Amerikaanse Jood aanwezig. Toen we rond negen uur ons ontbijt gingen nuttigen, zat hij dicht bij ons aan een tafel. Hij bleek zeer in ons geïnteresseerd te zijn en werd zelfs enthousiast toen hij bemerkte met ”Dutch Calvinists” te doen te hebben. Zijn vader had in Amsterdam gewoond en nog bij Anne Frank op school gezeten. Hij was ondergedoken geweest bij ”Dutch Calvinists” in de omgeving van Alkmaar en zijn familie bewaarde zeer goede herinneringen aan het gastvrije calvinistische gezin. Het Johannesevangelie dat ik de gids eerder had aangeboden, nam hij dankbaar in ontvangst; ook gaf ik hem mijn kaartje, in de hoop ooit nog eens iets van hem te mogen horen.
Beide ontmoetingen op die vroege morgen in Engedi gaven me te denken. De afkeer van Daniëlle heeft ongetwijfeld te maken gehad met de wijze waarop naamchristenen alle eeuwen door het Evangelie van de Heere Jezus Christus verontreinigd hebben door hun onchristelijke leven. De wijze waarop de Amerikaanse Jood het boekje aannam, heeft duidelijk te maken met de zelfopofferende liefde die de ”Dutch Calvinists” getoond hadden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Laten we ervan leren dat zelfverloochenende liefde nodig is bij de verbreiding van het Evangelie dat daarover handelt.
Ds. C. J. Meeuse, Goes
Er zijn nog geen reacties geplaatst.