Jacomijn Hoekman - 28 jul 2008 07:41 - Gewijzigd: 28 jul 2008 07:41

„Ik ga contact met jongere missen”

Redacteur Gerald Harbers neemt afscheid van Magneet

Vier jaar lang stond zijn naam op Magneetpagina’s. Vier jaar lang schreef hij over en voor jongeren. Vier jaar lang verzon hij de mooiste ideeën voor Magneet, Claxon en Achterkrant. Zijn belangrijkste doel? „Magneet moet leuk blijven.” Vandaag neemt Gerald Harbers afscheid. Hij gaat het onderwijs in, lesgeven op een school voor zeer moeilijk lerende kinderen.

Zijn huiskamer in Ede draagt de sporen van een jonge, speelse hond. Balletjes, namaakbotten en piepkluiven liggen her en der verspreid over de vloer. Tandafdrukken in de poten van de bank laten zien dat Geralds negen maanden oude herdershond regelmatig de onstuitbare neiging heeft zijn tanden ook in andere dingen te zetten. Wat vaak een dankbaar onderwerp om over te schrijven opleverde.

Wat ga je het meest missen in je werk bij het RD?
„Moeilijke vraag. De contacten met de mensen die ik interviewde, denk ik. Gesprekken met jongeren die hun innerlijk blootlegden. Ik herinner me nog goed een interview met een meisje dat bijna abortus had gepleegd. En met een jongen die kanker had.”

Hoe vond je het werken met jongeren?
„Jongeren zijn eerlijker dan volwassenen. Ze wegen minder hun woorden af, hebben minder belangen. Ouderen stemmen vaak in met een interview omdat ze jou als journalist voor hun eigen karretje willen spannen. Tieners willen juist niet graag in de publiciteit komen, maar als ze het willen, is het heel leuk om met ze te praten.”

Waarom ga je dan weg?
„Niet omdat ik het beu was. Het is een combinatie van dingen. Allereerst volg ik met deze keus m’n hart. Ik heb een aantal keer kampen geleid met verstandelijk gehandicapten. Dat vond ik geweldig. Ik kon me aan hen geven en zij gaven zich aan mij.

Verder vind ik het prettig om met mensen een band te kunnen opbouwen die langer duurt dan één interview. Journalistiek is heel vluchtig. Je loopt één stap met iemand mee en bent dan weg.”

Waar heb je de afgelopen tijd wakker van gelegen?
Gerald lacht. „Ik lig niet zo snel wakker”, verduidelijkt hij. „In het begin, toen de Achterkrant net gestart was en we nog naar onderwerpen moesten zoeken, dacht ik wel eens: „Help, hoe krijgen we hem ooit vol?” Maar nu is dat deels routine.”

Welke gebeurtenissen zul je je blijven herinneren?
„Toen ik voor Magneet drie dagen op een onbewoond eiland zat, kwamen drie collega’s langs die zich voor deden als stropers. Ze hadden bivakmutsen op en stokken in hun hand. Ik dacht: nu beland ik in het ziekenhuis. Dat viel mee: we hebben gezellig een biertje gedronken.

Wat ik me ook nog erg goed kan herinneren is 6 juli 2005. Op die dag was ik voor Magneet met twee meiden in Londen. Wij moesten op een bepaald tijdstip met de trein vertrekken om onze boot naar Nederland nog te kunnen halen. Op het nippertje konden we nog mee. Daar waren we vreselijk blij mee. Anders hadden we een hotel moeten boeken en waren we in Londen geweest op de dag van de metroaanslagen, op 7 juli.”

Wat had je nog graag willen doen?
„Niet veel. Ik probeerde altijd voor ogen te houden dat Magneet vooral leuk moet blijven om te lezen. Dat betekent niet dat er alleen maar lollige dingen op moeten staan. Het leven is niet alleen lol, maar ook ziekte, dood en verdriet. Ook die onderwerpen moeten worden besproken. Jongeren willen dat ook, heb ik gemerkt. Een groot deel van hen is op zoek naar identiteit en echtheid, vooral op het gebied van geloof. Jongeren zijn geen hopeloze gevallen. God laat het werk van Zijn handen niet varen. Dat geldt net zo goed voor jongeren als voor ouderen.”