Geplaatst:18 jul 2008 16:15 - Gewijzigd: 18 jul 2008 16:15

COLUMN Jolande: Stopwoordje

Kijk uit, het is erg besmettelijk. Het schiet je ineens te binnen en het flapt er meteen uit. Voor je het weet flapt het er tien keer per dag uit. Je ergert je groen en geel aan het woordje maar voor je het in kunt slikken is het je lippen alweer voorbij. „Wil je me alsjeblieft een klap geven als ik het nog een keer zeg?” hoor ik sommigen wel eens vragen.

Soms zijn het woorden die eigenlijk nergens op slaan. Grutjes, wat lastig kan dat zijn. Aangezien mensen dingen snel kunnen overnemen, kan het zijn dat je het woordje ook nog eens uit andere monden gaat horen. Nieuw voor in het woordenboek, kun je dan wel stellen. Net zoals het ooit ging met het woordje ”oké”.

Het is lastig om mensen verschillende keren een woordje te horen herhalen. In een gesprek komen er tientallen ”grutjes” langs. Soms vraag ik me af of die persoon ze misschien geweldig lekker vindt.

Bang om het woordje over te nemen, probeer ik na het gesprek aan alles te denken, behalve aan grutjes. Dat valt niet mee. Het enige wat nu door mijn gedachten zweeft, is het irritante gezonde korreltje. Auto, fiets, pen, schoen… alles waar ik aan probeer te denken vervliegt meteen. Slechts één woordje blijft over: grutjes. Hoe kom ik hier weer van af? Grutjes, wat word je daar moe van.

Het eerstvolgende gesprek verloopt moeizaam. Als ik maar geen ”grutjes” zeg. Daar wil ik echt niet aan toegeven. Maar helaas, het mislukt erbarmelijk. De ander geeft er zelfs geen enkele aanleiding toe. Ik ben de oorzaak als ik tot mijn schrik bemerk dat ik iets belangrijks vergeten ben. En dan gebeurt het: „Grutjes, mijn usb-stick ligt nog thuis. Wat nu?” Ellendig geel grutje! Je hebt me.

Zo snel als je eraan komt, zo snel kun je er ook weer af zijn. Stop het stopwoordje. Het kan. Je moet jezelf even aanpakken. Kom op, ik laat mezelf niet op de kop zitten door een grutje.