Geplaatst:18 jul 2008 16:13 - Gewijzigd: 18 jul 2008 16:13

Uitgestorven ras

Probeer in drie dagen liftend in Parijs te komen. Dat is de uitdaging waar Magneetredacteur Gerald Harbers voor stond. In een serie artikelen doet hij verslag van zijn belevenissen. Vandaag deel 2: onderweg.

Op een parkeerplaats langs de A12 ben ik gedropt. Na enkele minuten is het al raak. Een vrouw en -waarschijnlijk- haar dochter lopen voorbij. Ze kijken me aan. In een opwelling vraag ik: „Kunnen jullie me misschien een lift geven?” „Waar moet je naartoe?” klinkt het. „Richting Utrecht en daarna Breda”, antwoord ik. „Nou, wij moeten naar Utrecht. We kunnen je daar afzetten.”

Tadaa! M’n eerste lift is binnen. Wow, ik had niet verwacht dat het zo snel zou gaan. We lopen naar een groene Renault Kangoo. De oudste van de twee, Gerrie Pruissen, kruipt achter het stuur.

De twee komen vanuit Zutphen, zo blijkt. Het Reformatorisch Dagblad kennen ze van horen zeggen. „Dat is toch een christelijk dagblad?” Even later ontspint zich een gesprek over het christendom. Dat duurt niet lang. Het vinden van de juiste weg vraagt om aandacht. Pruissen: „We hebben nog geen TomTom aan boord.”

Van achter uit de auto leest de dochter de weg voor. „Volg de borden ”A2”, richting Amsterdam.” Oeps. Daar moet ik niet zijn. Helaas. Onverbiddelijk rijden we verder. Er komt voor Utrecht geen tankstation meer. Na een grote brug draaien we de A2 op. Richting Amsterdam. Balen. Nou ja, ik zie wel waar ik strand.

Ik heb geluk. Langs een afrit, bij Utrecht, zetten de dames mij af. Even toeteren ze. En weg zijn ze. Een digitale klok langs de weg geeft de tijd aan: 9.52 uur.

Rennend steek ik een viaduct over naar de oprit van de A2 richting Breda. Aan het begin ervan, in het gras naast de vluchtstrook, poot ik mijn paraplu. Ik hou m’n duim omhoog en wacht. De truc is om oogcontact te zoeken met de bestuurders. Sommigen zíén me niet eens. De chauffeur van een ANWB-takelwagen kijkt me bars aan. Anderen kijken me stomverbaasd aan alsof ik tot een uitgestorven ras behoor. Een lifter! Weer anderen steken een hand op en glimlachen. Opeens stopt een Mercedes bestelwagen voor m’n neus.

„Waar moet je heen?” vraagt bestuurder Rob van Hartskamp. „Richting Breda”, is het antwoord. „Nou stap in, ik moet toch die kant op.”

Lees ook deel 1: Liftend naar Parijs

Volgende week deel 3: cadeautjes.