Jacomijn Hoekman - 12 jul 2008 15:48 - Gewijzigd: 12 jul 2008 15:48

Scheuren over het asfalt

Jelle en Joost (beiden 14) gaan met piepende banden door de bocht op kartbaan

De geur van rubber en van benzine. Het geluid van krijsende remmen en motoren die op het toppunt van hun vermogen draaien. De aanblik van kartwagens die trillend van inspanning de nauwe bochten door worden gejaagd. De smaak van overwinning. Alle zintuigen staan op scherp nu de tweeling Jelle en Joost Stok (14) uit Ridderkerk Magneet voor de uitdaging plaatst op de langste indoorkartbaan van Europa. Wordt het winnen of verliezen in Poeldijk?

Rit 1. Joost en Jelle stappen verwachtingsvol in een kart, terwijl Magneet vanaf de zijlijn verslag doet. Een mooi excuus om eerst even de kat uit de boom te kijken.

Joost en Jelle Stok .

Gordel om, helm op, motor starten, gassen maar. Met de karts nummer 31 en nummer 4 vliegen Jelle en Joost in volle vaart weg. Nog geen halve minuut later strandt Joost op een helling, in het nauw gedreven door zijn achtervolgers. Het personeel van de kartbaan moet eraan te pas komen om hem boven op de helling te krijgen. Hij heeft inmiddels een niet in te halen achterstand.

Los van de grond
Tien minuten de tijd hebben de broers om zo hard mogelijk door een tiental bochten te vliegen, onder tunnels door, over viaducten en langs wegversmallingen. Met verbeten gezichten trappen ze het gaspedaal zo diep mogelijk in. Met piepende banden vliegen ze door de bocht. Een digitaal scorebord houdt bij wie aan kop gaat. Een derde plaats voor Jelle, een vierde plaats voor Joost? Nee, nog geen dertig seconden later zijn ze alweer van het bord af.

Met ronkende motor komt kart nummer 4 voorbij de startplaats. Jelles rechterachterwiel komt los van de grond als hij de volgende bocht neemt.

Nog een minuut te gaan. Geen spoor meer te zien van Jelle en Joost op de eerste vier plaatsen van het scorebord. Wel zitten ze elkaar nog steeds dicht op de hielen, als een rechtgeaarde onafscheidelijke tweeling.

Plotseling springen de stoplichten op rood. Tijd om terug te gaan naar de startbaan, die ook dienst doet als finish, zo blijkt. Blazend, met een rood hoofd en geplet haar stapt de tweeling uit de karts. „Dit was best leuk”, zegt Jelle, met gevoel voor understatement. Z’n blauwe ogen schitteren er nog van. Wat er dan zo leuk aan was? Joost: „Het rijden natuurlijk. Anders moet je wachten tot je achttien bent.” Met een zevende en achtste plaats in de wedstrijd laten ze toch nog twee deelnemers achter zich.

Wedstrijd
Rit 2. Ik ben aan de beurt om in een kart te stappen. Jelle en Joost doen mee en kruipen voor de tweede keer achter het stuur. Het startsein wordt gegeven en ik druk voorzichtig het gaspedaal in. Te voorzichtig, zo blijkt als ik na een minuut al word ingehaald door zowel Jelle als Joost. Hoe doen ze dat?

De spanning tintelt in mijn buik als de kart voor mijn gevoel iets te hard door de bocht vliegt. Het stuur trilt in mijn handen. Stuurbekrachtiging zit er blijkbaar niet op.

Na een ontelbaar aantal bochten, waarna ik steeds verder achterop raak, begint mijn maag te protesteren. Lastig is dat, als je nog een even ontelbaar aantal bochten voor de boeg hebt. Maar opgeven? Ha. Magneet moet winnen om geen gezichtsverlies te lijden. En tenslotte heb ik mijn rijbewijs en zij niet, dus zo onmogelijk is het winnen van die gouden beker niet.

In de verte zie ik Jelles helm wegschieten. Hmf, het komt vast door het oefenrondje dat hij het nu zo goed doet. Of, -klinkt een irritant, leugenachtig stemmetje-, is karten gewoon een mannensport?

Ik voer het tempo nog wat op, maar de achterstand is niet meer in te halen. Als ik, na ruiterlijk mijn verlies te hebben erkend, de tweeling naar hun tactiek vraag, zegt Jelle nuchter: „Gewoon door blijven rijden. En vooral niet remmen.” Hm, vandaar dat een autorijbewijs niet helpt.

Dit is het tweede deel in een serie.