Jacomijn Hoekman - 12 jul 2008 14:46 - Gewijzigd: 12 jul 2008 14:46

„We durven niet meer te hopen”

Birgil (17) en haar zussen moeten na dertien jaar misschien terug naar Turkije

DEN HAAG - Ze gaat al jaren naar een Nederlandse school, heeft Nederlandse vrienden, spreekt vloeiend Nederlands en voelt zich Nederlandse. Toch wordt Birgil (17) -die liever zo anoniem mogelijk blijft- misschien teruggestuurd naar Turkije, met haar drie zussen. Gisteren overhandigde haar school uit protest honderden handtekeningen aan Tweede Kamerleden. Eind juli komt hun zaak voor de laatste keer voor de rechter.

Twee van de zussen zitten nog op het Segbroek College in Den Haag, onder wie Birgil die dit jaar havo 4 afrondde. Twee oudere zussen volgen een hbo-opleiding. Hun vader woont in Nederland en heeft de Nederlandse nationaliteit. Hun moeder is in 1993 weggelopen. In 1995 hebben ze een aanvraag ingediend voor een verblijfsvergunning.

Birgil (17) moet mogelijk terug naar Turkije.

Om welke reden worden jullie misschien teruggestuurd?
„Volgens de Immigratie- en Naturalisatiedienst (IND) hebben we niet de juiste papieren. Hij zegt dat we in 1995 een machtiging tot voorlopig verblijf (mvv) bij ons hadden moeten hebben, maar dat was toen nog niet verplicht.

In 1997 zou de IND een beslissing over ons nemen. In 2002 meldde de IND opeens dat de zaak was gesloten, dat de beslissing allang was genomen. Daar wisten wij helemaal niets van.”

Wat heb je met Turkije?
„Niets. Ik kom nooit in Turkije. Ik ben hier opgegroeid. Wij draaien hier helemaal mee.”

Hoe reageren je vrienden en klasgenoten?
„Ze waren enorm verbaasd dat iemand na dertien jaar in ons land gewoond te hebben nog kan worden teruggestuurd. Ik kreeg enorm veel steun van de mensen om mij heen. Leraren die ik niet ken, kwamen naar mij toe en zeiden: „Het komt wel goed hoor Birgil.” Dat gaf me vertrouwen en kracht.”

Slaap je nog wel goed?
„We slapen al jaren niet goed. We leven nu dertien jaar in onzekerheid en angst om naar een land gestuurd te worden dat we niet kennen en waar we geen contact mee hebben. Het heeft een grote invloed op ons humeur. We zitten emotioneel en psychisch aan de grond. Wie kan er nou dertien jaar onzekerheid verdragen? En wij moeten dat maar doen, terwijl we in een rechtsstaat leven.”

Wat als je teruggestuurd wordt?
„We willen daar rekening mee houden, maar dat kunnen we eigenlijk niet. We weten namelijk niet wat ons dan te wachten staat. Als we straks ineens in Turkije belanden, weten we niet eens waar we heen moeten.”

Weet je of het vaker voorkomt dat meiden als jullie na zo veel jaar nog terug naar hun geboorteland moeten?
„Vorig jaar nog zouden twee Turkse meisjes na elf jaar in Nederland gewoond te hebben terug moeten naar Turkije. De school heeft, nadat de rechtbank definitief uitspraak had gedaan, bezwaar gemaakt. Daardoor hebben ze toch nog een verblijfsvergunning gekregen.”

Geeft dat je hoop?
„Onze school zou denk ik hetzelfde voor ons doen als straks blijkt dat we weg moeten. Maar hoop? Na zo veel jaar weten we niet meer wat we moeten hopen. We hebben al zeker drie rechtszaken en drie hoorzittingen gehad en elke keer liep het weer uit op een teleurstelling. We durven niet meer te hopen.”

In september komt het vonnis openbaar.