Jacomijn Hoekman -  9 jul 2008 09:45 - Gewijzigd: 9 jul 2008 09:45

Kunstjes doen op een halve fiets

In balans blijven is best lastig, weet Henrik van Dorp (14) uit Kampen. En dan heeft hij het niet over diëten met Sonja, maar balanceren op een eenwieler. Henrik: „De eerste keer viel ik er steeds vanaf.”

Henrik van Dorp (14) uit Kampen: „Vallen is pijnlijk.”

Hoe aan gekomen? „Ik eenwieler al twee jaar. Op school moesten we met gym eenwieleren. Voor die gymles had ik het nog nooit gedaan, maar ik vond het heel leuk. We oefenden in een gangetje, waarbij ik me goed aan de muur kon vasthouden. Maar ik viel nog steeds elke keer om. Omdat ik het zo leuk vond, heeft mijn gymlerares het mij in mijn vrije uren verder geleerd. Na twee weken kon ik het wel. Vlak daarna was ik jarig en heb ik een eenwieler gevraagd.”

Leuk? „Het leuke aan eenwieleren is dat je telkens beter wordt, telkens verder kunt rijden, meer kunstjes onder de knie krijgt en leert balanceren. Het is heel anders dan gewoon fietsen.

Ik blijf in evenwicht door telkens als ik naar achteren slinger naar voren te buigen en andersom. Ik blijf nu net zo lang zitten als ik zelf wil en hoef niet meer tussendoor af te stappen omdat ik mezelf niet in evenwicht kon houden. Ook bochten zijn niet lastig. Sturen doe ik door mijn benen tegen het frame te drukken en met mijn hele lichaam mee de bocht in te gaan. Het moeilijkste is kunstjes leren. Op dit moment probeer ik steeds hoger te springen: op een stoeprand en er weer vanaf, of over spullen die op straat liggen.”

Tijd? „Zo’n twee of drie keer per week ga ik een halfuurtje of een uurtje eenwieleren.”

Wanneer? „Als ik zin heb. Soms na schooltijd, maar meestal ’s avonds. Ook nu het regent. Dat is juist grappig, want dan moet ik proberen niet uit te glijden.”

Kosten? „Mijn eenwieler kostte 80 euro. Maar er zijn er ook van 30 euro en van 150 euro.”

Nadelen? „Het kan heel pijnlijk zijn om te vallen. In het begin ben ik heel veel gevallen; in de gymzaal, of op straat. Maar dat had ik er wel voor over. Ik vond het grappig om daarna te proberen niet meer te vallen. Bovendien was het nooit erg: hooguit een schaafwond. En nu val ik haast nooit meer.”

Met wie? „Ik doe het meestal met twee jongens uit de buurt. Zij zijn dit jaar pas begonnen met eenwieleren maar kunnen het ook al redelijk.”

Toekomst? „Ik vind het nog steeds leuk en blijf het nog lekker lang doen. Er zijn nog zo veel kunstjes die ik wil leren. Stilstaan voor een stoplicht bijvoorbeeld, of traplopen op een eenwieler.”