Geplaatst: 9 jul 2008 09:25 - Gewijzigd: 9 jul 2008 09:25

Een les van mijn vijgenboom

Het is ongetwijfeld een zegen als we in een deel van onze tijd aandacht mogen geven aan Gods natuur. Eigenlijk moet iedere christen liefde hebben voor de natuur.

Dat hoeven we niet te leren van de ’groene’ dwepers die afgoderij bedrijven met planten en dieren en die gezonde bedrijven -denk aan de mosselvissers in Yerseke!- willen opofferen aan de vogels voor wie ze meer liefde lijken te hebben dan voor de mensen. Nee, laten we met die afgoderij niet meedoen. We moeten van de natuur geen afgod maken, maar we behoren haar te zien en te bewonderen als Gods schepping.

Veel mensen mogen hun inkomen verkrijgen door hun werk in de natuur; denk aan boeren en hun werk met dieren en planten. Prachtig als we dat ervaren als een werken in Gods schepping, die we mogen bebouwen en bewaren, ook om met God en met eer er ons brood door te mogen verdienen.

Wie op andere wijze een inkomen verwerft, zou toch de natuur moeten zien als Gods schepping. Als je God leert kennen, dan wil je graag ook Zijn werken kennen. En openbaart God in Zijn schepping ons niet iets van Zijn deugden, zoals Zijn macht en majesteit, Zijn wijsheid en trouw?

Omdat we veel meer zogenaamde ”vrije tijd” hebben dan vroeger en heel veel mensen die tijd verkeerd gebruiken -bijvoorbeeld door zich te buiten te gaan aan sport of amusement, of door passief achter de beeldbuis te hangen- probeerde ik vroeger als onderwijzer de leerlingen liefde bij te brengen voor planten en dieren en in het bijzonder ook voor tuinieren. Ook voor mij is het altijd een liefhebberij geweest om groenten en vruchten te telen en te oogsten. Je kunt er zelfs allerlei lessen uit leren voor het geestelijk leven. Vroeger zei men daarom: ”natura docet”, de natuur onderwijst.

God legt lessen in de natuur voor ons mensen; we mogen van dieren en planten leren. Denk maar eens aan de arend die zijn nest opwekt (Deut. 32:11), of aan de ooievaar die zijn gezette tijd weet (Jer. 8:7), aan de os die zijn bezitter beter kent dan een mens zijn God (Jes. 1:3), aan de palm die groeit onder druk (Ps. 92:13) of aan de bloem op het veld (Ps. 103:15) die ons de vergankelijkheid leert. En zo zijn er nog tientallen voorbeelden te geven. Maar ik wilde het over mijn vijgenboom hebben.

Daar heb ik ook een les van moeten leren. Ik had hem als een kleine stek gekregen en hem gekoesterd in de tijd dat mijn achtertuin een puinhoop was tijdens de verbouwing van de kerk in Nunspeet. Daarna stond hij op een ideale plaats en groeide zo voorspoedig dat er in korte tijd al een zestigtal vijgen aan hingen, als peren zo groot.

Als iemand me bezocht, nodigde ik hem onder mijn wijnstok en mijn vijgenboom en ik toonde ze met een trots alsof ik ze zelf had laten groeien. En ik had er toch eigenlijk niets aan gedaan… Over afgoderij gesproken! Ik hoef daarvoor niet naar de ’groenen’ te kijken. Ik kan beter op mezelf letten. Misschien is na mijn vertrek uit Nunspeet daarom die vijgenboom tot mijn ontsteltenis gekapt. Hoewel… hij was niet onvruchtbaar. Wat dat betreft had de boom mogen blijven staan.

Inmiddels staat er weer een vijgenboom in mijn achtertuin. Soms kijk ik ernaar en krijg ik les. De Heere Jezus zegt dat we bij het uitspruiten aan de tekenen der tijden moeten denken. Laten we het niet vergeten. Ik moet daarnaast ook steeds aan mijn ongepaste trots denken. Die verdient inderdaad gekapt te worden.

Ds. C. J. Meeuse, Goes